[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Obie?
 Tak, Ben.
 Ten zapis będzie umieszczony w otwartym pliku, bez hasła  powiedział
Julin.  Jednocześnie z zapisem poprzednich operacji, przejdziesz w tryb obron-
ny. Wszystkie systemy zostaną zamknięte i zamrożone, zabijesz każdego, kto bę-
dzie próbował dostać się tutaj z punktu pośrodku pomostu. Czy możesz słyszeć
dz
więki ze środka pomostu?
Obie zastanawiał się przez chwilę.
 Tak, Ben. Będziesz musiał krzyczeć.  Julin przyjął to jako niezbędne.
 W porządku, pozostaniesz w trybie obronnym aż do chwili, gdy ktoś wej-
dzie na środek pomostu z rękami nad głową, z dłońmi zwróconymi na zewnątrz.
Zrobię mały znaczek na pomoście, kiedy będziemy odchodzili. Przy nim przybysz
musi powiedzieć:  Nie ma Boga nad Allacha, a Mahomet jest jego prorokiem 
zrozumiałeś?
Trelig zachichotał.
 Trudno zerwać ze starym obyczajem, co?  Mimo to jednak hasło spodo-
bało mu się  łatwe do zapamiętania, a poza tym trudno było przypuszczać, by
ktokolwiek powiedział właśnie takie zdanie, wykonując jednocześnie odpowied-
nie gesty, bez ich wiedzy.
 Rozumiem, Ben.
Wyłączywszy komputer czekali, aż Zinder dojdzie do siebie. Trwało to do-
brych sześć minut, reakcje osobnicze na pocisk oszałamiający były zróżnicowane.
Zinder czuł w całym ciele mrowienie, ale skutki uśpienia szybko mijały.
 Ruszajmy  powiedział Julin. Poszli w stronę pomostu. Mniej więcej
w połowie drogi Julin nastawił swój pistolet na pełną siłę rażenia i strzelił po-
przez szyb w ścianę oporową. Była zbudowana z twardego, odpornego materiału,
ale pocisk wybił w nim niewielką szramę, która mogła być przez nie wtajemni-
czonych wzięta z powodzeniem za pozostałość niedawnej strzelaniny, jaka się tu
rozegrała.
Przeszli do windy, wsiedli i zajęli miejsca w fotelach. Trelig nacisnął dz
wi-
gnię, drzwi się zamknęły i kabina ruszyła w drogę ku górze.
104
W tym samym czasie w Obiem następowały złożone przepływy energii, w wy-
niku których podjął on pracę w trybie obronnym, nie wiedząc, jak z tego wyjść. To
właśnie martwiło go najbardziej. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętał, był obraz Julina
przy tablicy rozdzielczej i strażników konających po spożyciu zatrutej gąbki.
Była to niepojęta tajemnica, której nie mógł się już poświęcać. Wrócił do swo-
jego pierwotnego zadania szukania sposobów odłączenia się od wielkiego kom-
putera Z
wiata Studni lub  w przypadku fiaska  nawiÄ…zania z nim czegoÅ› w ro-
dzaju partnerskich stosunków.
A miała to być praca ciężka i obliczona na długi czas.
Teliagin, południowa półkula Z
wiata
Studni
Mavra Chang nie mogła się oprzeć, by nie drzemać. Kiedy napięcie opada,
pojawia się odrętwienie, którego nie sposób opanować. Nagle wzdrygnęła się,
i obudzona rozglądała się dokoła, przecierając oczy. Wiedziała, co się stało, i nie
mogła sobie tego darować, teraz jednak zajmowała ją przyczyna, dla której się
obudziła.
Nikki i Renard jeszcze spali w najlepsze, wyciągnięci na trawie. Nerwowo
rozglądała się, próbując wszystkimi zmysłami wykryć zakłócenie, które przerwa-
Å‚o jej sen.
Ciepły powiew pędził kędzierzawe, białe chmury po błękitnym niebie, słysza-
ła szum wierzchołków drzew chwiejących się na wietrze i gwar dziwnych ptaków
i owadów. Ponad łąką dobiegały ją dalekie odgłosy zwierząt, wyraz
nie czymÅ› za-
niepokojonych. Wiedziała, co one oznaczają: coś się zbliżało, coś, co mieszkańcy
lasu uznali za zagrożenie czy obcą penetrację, albo i jedno, i drugie. Odwróciła
się do śpiącej pary i delikatnie potrząsnęła Renardem. Z początku nie reagował,
ale kiedy szarpnęła nim mocno, jęknął i odezwał się:
 HÄ™. . . Co?
 Obudz
się!  szepnęła.  Będziemy mieli towarzystwo!
Wspólnymi siłami z trudem obudzili Nikki, a Mavra zastanawiała się teraz, co
począć.
 Musimy się stąd wynosić  powiedziała.  I to już! Chcę się przekonać,
z czym czy z kim mamy do czynienia, zanim nas znajdÄ….
Podnieśli się i całą trójką zagłębili pośpiesznie w las.
 Jeżeli ktoś wie, do czego służy ten zespół, będzie nas szukał  wyjaśniła
im.  Mimo wszystko chciałabym zobaczyć, kto za nami węszy. Poczekajcie
tutaj, najlepiej ukryjcie się w zaroślach. Podczołgam się na chwilę, rzucę tylko
okiem i już jestem z powrotem.
 Ostrożnie  przestrzegł Renard, zupełnie niepotrzebnie, ale z prawdziwą
troską w głosie.
106
Kiwnęła głową doceniając to i poczołgała się z powrotem w stronę przecinki.
Nie wiadomo było, co lub kto się zbliża, wielkość przybysza nie ulegała jednak
wątpliwości. Z
wiadczyło o niej lekkie drżenie ziemi i opętańcza wrzawa przera-
żonej zwierzyny.
Ostrożnie wyjrzała zza krzaka. Widok, jaki ujrzała, zaskoczył ją tak, że zanie-
mówiła. Była przygotowana na niejedno, ale to. . .
. . . To naprawdę było wielkie. Wysokie na trzy, cztery metry, z nieprawdopo-
dobnymi barami i potężnymi mięśniami. Pierś i ramiona tego atlety miały ko-
lor czerwonawy. Twarz była olbrzymia i odrażająca: niemal owalna, z szerokim, [ Pobierz całość w formacie PDF ]