[ Pobierz całość w formacie PDF ]

własną wycenę. Królowa, w przeciwieństwie do humorzastej bony, spodobała mu się od razu. Była
ładna, urodą niebanalną, niemającą nic wspólnego z ideałami przedstawianymi na setkach prze-
chwalonych płócien. Dostrzegał w niej coś, co promieniowało na zewnątrz, nadając wyraz szczupłej
twarzy z cienkim noskiem. W niebieskich oczach widział błysk poczucia humoru oraz inteligen-
cji. Odmiennie też niż inne mieszkanki zamku ledwie musnęła pudrem policzki, nie maskując swej
rzeczywistej urody. Królowa miała na sobie granatową suknię, zgodnie z tutejszą modą  bardzo
szeroką, rozpiętą na kolistym rusztowaniu, lecz gładką i skromną w porównaniu z kreacją, która
niedawno zszokowała magów w poczekalni. Bystre oko Promienia natychmiast spostrzegło również
to, że królowa nie nosiła żadnych klejnotów. Gdy sięgnęła po dzwonek stojący na stole, zobaczył na
jej palcu odciśnięty ślad po pierścieniu. To było zastanawiające.
Delikatne dzwonienie sprowadziło służącego. Królowa poleciła mu nalać wina gościowi. Króle-
wicz otrzymał to samo wino z dodatkiem wody i rzucił zazdrosne spojrzenie na kielich maga.
 Powinnam wcześniej go przedstawić  odezwała się monarchini.  To oczywiście mój
syn  Toroj Brianon Idael Toho, przyszły władca Northlandu.
Promień dość sztywno zgiął kark przed królewiczem.
 Czy należy używać jakiegoś oficjalnego tytułu, Najjaśniejsza Pani?
227
 Wystarczy  wasza wysokość  odezwał się chłopiec.  Czy Hevela to imię twoje czy
rodowe?
 Moje własne  wyjaśnił mag sucho.  Nazywam się Promień, Mistrz Iskier Drugiego Krę-
gu. Wystarczy mówić  mistrzu .
Złowił spojrzenie królowej, która przyglądała mu się badawczo spod przymrużonych powiek.
 Zawsze wyobrażałam sobie maga jako starszego mężczyznę, posiwiałego, z brodą. . .
 W długim płaszczu i spiczastym kapeluszu?
 Coś w tym rodzaju  zaśmiała się cicho, jakby nie dostrzegając, że wpadł jej niegrzecznie
w słowo.  Czy nie jest pan zbyt młody jak na Mistrza magii? Od ilu lat zajmuje się pan czarami?
 Od osiemnastu  odpowiedział.
Doceniła żart. Uniosła kielich w niemym toaście. Odwzajemnił się tym samym. Wino było słod-
kie, mocne, zostawiało na języku i podniebieniu korzenny posmak. Uderzało w nos ciężkim, słod-
kawym zapachem, kojarzącym się z wygrzaną słońcem winnicą, wiszącym wśród pęków liści doj-
rzałym owocem  nabrzmiałym sokiem, lepkim i lekko przykurzonym. Promień przymknął oczy.
Od dawna nie pił takiego wina, od bardzo dawna. . .
 Killawen  szepnÄ…Å‚ cicho.
228
 Tak, to killawen  potwierdziła królowa, kołysząc lekko kielichem.  Wyczulony język,
Mistrzu Iskier. A może czytasz w myślach?
Sączyli trunek wolniutko, gwarząc o sprawach lekkich. Znacznie ważniejsze były tu wzajemne
obserwacje. Promień czuł, że zdobył w jakiś sposób akceptację królowej. Nie był natomiast pewien
królewicza Toroja, który odzywał się z rzadka, a patrzył na maga jednocześnie i z ciekawością,
i taksujÄ…co.
Wreszcie królowa dała do zrozumienia, że spotkanie uznaje za dobiegające ku końcowi. Pro-
mień wstał natychmiast, na własny użytek stwierdzając z zażenowaniem, że wino uderzyło mu do
głowy. Ostatni konkretny posiłek spożył przed południem. Cała komnata przechyliła się lekko na
bok. Promień zacisnął kurczowo palce na oparciu krzesła, po czym zmobilizował z wysiłkiem zmysł
równowagi. Otoczenie wróciło do pionu i ustabilizowało się. Ukłonił się jednak bardzo ostrożnie.
 To był wielki zaszczyt i przyjemność, Jasna Pani.
 Czy Mistrz Iskier mógłby odprowadzić mnie do mojej komnaty?  spytał Toroj, zwracając
się jednak do matki, a nie do Promienia, który poczuł się lekko dotknięty.  Kwatera magów jest
w innym skrzydle, więc wysłałbym z nim Margora, żeby nie zbłądził.
Królowa wyraziła zgodę i w ten sposób Promień miał okazję obejrzeć od wewnątrz także apar-
tament królewskiego syna. Podobnie jak u królowej, przed wejściem stał halabardnik. Promień spo-
229
dziewał się, że natychmiast po wejściu do środka królewicz wezwie służącego i wyda odpowiednie
dyspozycje, ale ten nie kwapił się. Zamiast tego obchodził Promienia wokoło, jakby oglądał posąg.
Iskra postanowił uzbroić się w cierpliwość.
 Przyjechało was ośmiu, tak?
 Zgadza się  odrzekł mag.
 I podobno nie ma wśród was nikogo dorosłego.
 Są i starsi, i młodsi ode mnie  rzekł Promień oględnie.  Nikogo dorosłego  też coś!
Królewicz podskoczył, usiadł na blacie stołu, kiwając nogą i przypatrując się Promieniowi ba-
dawczo. Zdecydowanie działał Iskrze na nerwy.
 Phi. . .  rzekł Toroj lekceważąco.  To szkółka. Na pewno nie umiecie porządnie czarować.
Tak samo i ja bym potrafił, gdybym nauczył się zaklęć.
 Na pewno nie  odparł Promień i usiadł bez zaproszenia w fotelu, rozpierając się w nim
wygodnie.
 Na pewno tak. Skąd wiesz, że nie? To powiedz jakieś zaklęcie, naucz mnie, a zobaczymy,
któremu z nas lepiej pójdzie!
Aaaa, to o to chodzi, pomyślał Promień, a głośno powiedział:
 Avatum koro ivite.
230
 Avatum koro ivite  powtórzył w skupieniu następca tronu, po czym ukradkiem rozejrzał się [ Pobierz całość w formacie PDF ]