[ Pobierz całość w formacie PDF ]

sobie swojego ojca.
Po upadku Francji w roku 1940, kiedy Luftwaffe rozpoczęła długie, wypełnione
nalotami na brytyjską sto licę, gorące lato, został jako niemowlę ewakuowany
razem ze swojÄ… mat kÄ… z Londynu.
Nie pamiętał nic z tego okresu.
Jesienią 1940 wrócili do małego domku z tarasem przy biednej, ale zadbanej
uliczce w Norbury;
w tym samym mniej więcej czasie ojciec poszedł na wojnę.
Pamiętał bardzo wyraz
nie ślubny portret swoich rodziców.
Ona była cała w bieli i trzymała w ręku bukiet; obok niej stał du\
y mÄ™\
czyzna,
bardzo sztywny i nienaganny w swoim ciemnym garniturze i z goz
dzi kiem w
butonierce.
Oprawiona w srebrną ramkę fotografia stała na pół ce nad kominkiem; matka
codziennie ją odkurzała.
Póz
niej, na drugim końcu półki pojawiło się kolejne zdjęcie uśmiechniętego,
du\
ego mÄ™\
czyzny w mundurze, z naszywkami sier\
anta na rękawie.
Matka wychodziła codziennie z domu i jechała autobusem do Croydon, gdzie
szorowała schody i korytarze w domach zamo\
nej klasy śred niej.
Brała równie\
do domu pranie; pamiętał, \
e w ich małej kuchence zawsze unosiła
się para matka prała przez całą noc, \
eby zdÄ…\
yć ze wszystkim do rana.
Któregoś dnia musiało to być w roku 1944 du\
y uśmiechnię ty mę\
czyzna
pojawił się w domu, złapał go i podniósł wrzeszczącego do góry.
A potem znowu zniknÄ…Å‚, \
eby wziąć udział w lądowaniu na piaskach Normandii i
zginąć podczas ataku na Caen.
Sam pamiętał, \
e jego mat ka du\
o tego lata płakała i \
e próbował jakoś ją
pocieszyć, ale nie bar dzo wiedział jak, więc po prostu płakał razem z nią, sam
nie wiedzÄ…c dlaczego.
W styczniu następnego roku poszedł do zerówki i jego matka mogła teraz
codziennie jez
dzić do Croydon nie trzeba było go zostawiać pod opieką ciotki Vi.
śałował tego, poniewa\
ciotka Vi prowadziła1 przy koń cu ulicy sklepik ze
słodyczami i pozwalała mu czasami zanurzyć polizany palec w słoju z sorbetem.
Wiosną tego samego roku zaczęły spadać na Londyn rakiety V-1, odpalane z
wyrzutni w Holandii.
Pamiętał bardzo wyraz
nie ten dzień, tu\
przed swoimi szóstymi uro
dzinami, kiedy do szkoły przyszedł człowiek w mundurze obrony prze ciwlotniczej.
Na głowie miał blaszany hełm, z boku bujała mu się maska przeciwgazowa.
112
Strona 79
forsyth Fa szerz.txt
Wcześniej był nalot i dzieci spędziły cały ranek w piwnicy, co było o
wiele zabawniejsze od lekcji.
Po obwieszczającej koniec nalotu syrenie wszyscy wrócili do klasy.
Człowiek w mundurze poszeptał o czymś przez chwilę z kierownicz ką; ta
wzięła małego Sama za rękę, zabrała go z klasy, zaprowadziła do swego prywatnego
saloniku na tyłach szkoły i poczęstowała makowcem.
Czekał tam, bardzo mały i zagubiony, a\
przyszedł po niego sympatycz ny pan z
sierocińca doktora Barnardo.
A potem powiedzieli mu, \
e nie ma ju\
ślubnego portretu w srebrnej ramce i
fotografii du\
ego, uśmiech niętego mę\
czyzny z naszywkami sier\
anta.
W sierocińcu radził sobie dobrze, zdał wszystkie egzaminy i jako mło dy
chłopak wstąpił do wojska.
Kiedy miał osiemnaście lat, wysłali go na Malaje, gdzie trwała nie wypowiedziana
wojna między Brytyjczyka mi i komunistyczną partyzantką w d\
ungli.
Przydzielono go w charak terze pisarza do korpusu wywiadu.
Któregoś dnia zameldował się u swojego pułkownika i przedstawił mu
pewien plan.
SporzÄ…dz
na ten temat notatkę polecił mu z miejsca pułkow nik, który był
zawodowym wojskowym.
Tak te\
i zrobił.
Ludziom z kontrwywiadu udało się właśnie dzięki pomocy miejsco wego
Chińczyka ująć jednego z przywódców partyzantki.
McCready za proponował, \
eby rozpuścić wśród Chińczyków plotkę, \
e więzień śpie
wa jak z nut i \
e określonego dnia ma zostać przewieziony z Ipoh do Singapuru.
Kiedy terroryści zaatakowali konwój, więzienna karetka okazała się
opancerzona od środka i zaopatrzona w ukryte za wąskimi otworami strzelniczymi,
osadzone na trójnogach karabiny maszynowe.
Po skończo nej strzelaninie w buszu le\
ało szesnastu zabitych i dwunastu cię\
ko
ran nych chińskich komunistów.
Z resztÄ… uporali siÄ™ strzelcy malajscy.
Sam McCready pozostał jeszcze przez rok na swoim stanowisku w Kuala Lumpur, a
potem opuścił wojsko i wrócił do Anglii.
Notatka, którą sporzą dził dla swego pułkownika, została z pewnością zło\
ona do
akt, ale ktoś gdzieś musiał ją przeczytać.
Stał właśnie w kolejce do pośredniaka wtedy nie nazywano jesz cze tych
instytucji biurami pracy kiedy poczuł, \
e ktoÅ› klepie go po ramieniu.
Obrócił się. [ Pobierz całość w formacie PDF ]