MaĹĹźeĹstwo z rozsÄdku Beverley Jo

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Zasłonił starannie okna, dołożył drew do komin�ka, po czym usiadł przy niej.
- Nie zniknę, chyba że mi każesz. Słowo. Czy kie�dykolwiek nie dotrzymałem danego ci słowa?
Zamyśliła się. Nie składał jej zbyt wielu obietnic, ale wszystkich dotrzymał.
- Nie - powiedziała po namyśle.
- Zpij w takim razie. Porozmawiamy, kiedy będziesz gotowa.
Poczekał, aż zaśnie. Pocałował ją lekko w czoło i poszedł szukać swego przyjaciela.
Francis siedział przy stole w jadalni i pałaszował śniadanie.
- Umieram z głodu. Czternaście godzin w siodle w samym środku zimy. Wszystko w porządku?
- Tak jak się spodziewałem - odparł Nicholas, przysuwając sobie talerz. - Eleonora to niezwykła
kobieta. Jest nadzieja.
Francis zauważył z zadowoleniem, że spotkanie z żoną przyniosło przyjacielowi ogromną ulgę.
Nicholas po przyjezdzie do Londynu pierwsze kroki skierował na Lauriston Street, gdzie
dowie�dział się, że Eleonora, zanim wyjechała do Somerset, ciężko odchorowała jego zniknięcie.
Ta wiadomość podziałała na niego jak grom z jasnego nieba i na nic zdały się zapewnienia
Francisa, który szczęśliwie nie wyjechał z miasta, że kryzys już minął. Wskoczył na konia i pognał
do Redoaks, a Francis towarzyszył mu w tej szaleńczej podróży. Po drodze prawie ze so�bą nie
rozmawiali, ale lord Middlethorpe zoriento�wał się, że powodem udręki jego przyjaciela nie są
bynajmniej wyrzuty sumienia.
_ Masz wspaniałe dziecko - rzekł Francis, nadzie�wając na widelec plasterek szynki. - Coraz
poważniej zaczynam zastanawiać się nad małżeństwem. Rodzi�ce Luca też mu zaczynają ciosać w
związku z tym koł-
ki na głowie.
_ Obaj w jednym sezonie? - Nicholas uśmiechał się szeroko. - Aż strach pomyśleć, jakie to wywoła
poruszenie wśród swatek - kpił, ale zaraz spoważniał i spojrzał na Francisa. - Wybacz, że o to
pytam, ale czy kochasz się w Eleonorze?
Lord poczerwieniał.
_ Niestety, nie. Ale mógłbym, gdyby okoliczności temu sprzyjały. To wyjątkowa kobieta.
_ Czy miłość rządzi się prawami logiki? - w głosie Nicholasa pobrzmiewało powątpiewanie.
_ Tak sądzę. Kiedy ją poznałem, była już twoją żo�ną, potem okazało się, że również matką
twojego dziecka. Nawet kiedy nie wiedzieliśmy, czy żyjesz, wydawała mi się nieosiągalna. Może
gdyby owdowiała ...
_ Cieszę się, że nie cierpisz z powodu nieszczęśliwej miłości. Zaczynałem mieć wątpliwości, czy
nie wymagam od ciebie zbyt wielkiego poświęcenia, prosząc cię o zaopiekowanie się Eleonorą. - Z
goryczą w głosie dodał: - Nauczyłem się, że nie wystarczy po�stępować właściwie. Gdybym
wcześniej na to wpadł, może uniknęlibyśmy kłopotów.
Nie rozmawiali już więcej na ten temat. Dokoń. czyli śniadanie, po czym rozeszli się do swoich
pokoi, aby odespać podróż.
Eleonora obudziła się po krótkiej drzemce i uśmiechnęła się do siebie. Cieszyła się, choć nie
wszystko wyglądało różowo. Martwiło ją, że Nicho�las w ogóle nie mówił o swoich uczuciach.
Czy przy�jechał tu z poczucia obowiązku? Z sympatii? A mo�że z miłości? Niczego od niej nie
chciał, ale też _ prócz tego, że z nią zostanie - niczego nie obiecywał.
Podzieliła się swoimi wątpliwościami z panną Hurstman, gdy ta przyszła do niej na herbatę.
- Cóż - zaczęła starsza dama - wątpię, czy ucieszy�łabyś się, gdyby wrócił i zaczął od zap~wnień o
do�zgonnej miłości.
- Racja. Ale nie spodziewa się chyba, że padnę przed nim na kolana.
- Nie sądzę, aby tego od ciebie oczekiwał.
- Ale jeśli żadne z nas nie uczyni pierwszego kroku, utkniemy w martwym punkcie.
- Bzdury. Pomału wszystko się ułoży. Nie popę�dzaj.
- Czuję się zagubiona - skarżyła się Eleonora. - Bar�dzo miło z jego strony, że zdaje się na moją
decyzję, ale obarcza mnie zbyt dużą odpowiedzialnością. Gdyby mnie uwiódł, oczarował... byłoby
o wiele łatwiej.
- Gdyby nie to, że leżysz w połogu, zbiłabym cię na kwaśne jabłko - oburzyła się panna Hurstman.
_ Tak mówią tchórze! Nie zapominaj, że mąż ma wła�dzę i może z niej w każdej chwili zrobić
użytek. Kto cię obroni? Nie masz ojca, a o bracie szkoda wspo-
minać. Masz tylko przyjaciół, którzy są przede wszystkim jego przyjaciółmi.
- Nie chcę mu się sprzeciwiać - powiedziała, i po�czuła się jak idiotka.
- Wiem, czego chcesz i on też to wie. - Panna HUf�stman uśmiechnęła się. - Powiedziałaś, że
przekazał ster w twoje ręce. Zrób zatem z tego użytek. Zabaw się. Niech zabiega o twoje względy,
skoro nigdy nie musiał tego robić. Miałam okazję przyglądać się wie�lu parom i muszę ci
powiedzieć, że jakie zaloty, takie małżeństwo. Nicholas nie musiał starać się o twoją rękę i spójrz,
na co ci przyszło.
Eleonora przypomniała sobie noc w Newhaven, kiedy to starał się zjednać sobie jej przychylność.
Krótko trwały te umizgi, a mimo to udało im się zbu�dować związek oparty na uczciwości i
przyjazni. To chyba nie tak najgorzej? Choć rzeczywiście, przyda�łaby się odrobina romantyzmu.
- Mam od niego wymagać, aby zachowywał się jak tresowana małpa w cyrku? Jak marionetka?
- Nie chcesz, żeby zatańczył, tak jak ty mu za�grasz? Możesz nie mieć drugiej takiej okazji, ale
zro�bisz, jak uważasz.
Nicholas przyszedł do niej ponownie wieczorem.
Gawędzili sobie beztrosko, ale mimo to dało się mię�dzy nimi wyczuć pewne napięcie. Spytał
jakby od nie�chcenia: - Masz może perły, które ci dałem? Zagląda�łem do sejfu i zauważyłem, że
ich tam nie ma.
Eleonorze zrobiło się słabo. Na śmierć zapomnia�ła o naszyjniku.
- Dałam je mojemu bratu - wyznała.
Z jego twarzy nie dało się niczego wyczytać, ale nie wydawał się zdenerwowany.
- Zdaje się, że wyjechał za granicę? Szkoda, że nie dałaś mu pieniędzy. Trudno będzie znalezć
drugie takie.
- Nie chcę drugich - odparła ostro. Perły zle się jej teraz kojarzyły.
- Naprawdę? Pasowały do ciebie. Arabella mogła�by je kiedyś nosić.
Wyglądało na to, że nie zamierzał prosić o wyja�śnienia, ale Eleonora nie znosiła niejasnych
sytuacji, i sama mu o wszystkim opowiedziała.
- Dałam mu się nabrać jak pierwsza naiwna, ale nie chciałam, żeby uznano cię za zdrajcę.
Ku jej zdziwieniu roześmiał się.
- Szczwany lis. Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że wiesz o spisku. Odzyskamy perły. Twój brat
zapewne sprzedał cały naszyjnik, a ja znam kogoś w Londynie, kto pomoże nam go odkupić.
- Wydasz na to fortunę - oburzyła się Eleonora.
- To bez znaczenia - odparł i chyba rzeczywiście tak myślał.
Zadziwiające, ale Nicholas do dóbr materialnych nie przywiązywał najmniejszej wagi.
Wyjął płaskie pudełeczko.
- Przyjęło się, że z okazji narodzin dziecka, mąż daje żonie prezent.
Gdy otworzyła pudełko, jej oczom ukazała się przepiękna bransoletka. Wyglądała skromnie i
deli�katnie, ale zużyto na nią ponad tuzin brylantów. Jak na kogoś, kto nie przywiązywał wagi do
rzeczy, miał doskonały gust. .
Pozwoliła mu ją sobie założyć. Kiedy dotknął jej ręki, poczuła przyjemny dreszcz i zapragnęła
znalezć się w jego ramionach. Wiedziała, że wystarczyło po�prosić, jednak nie mogła się przemóc.
Następnego ranka Eleonora wywołała spore za�mieszanie wśród domowników, oznajmiając, że
czu�je się już dobrze i nie zamierza dłużej leżeć w łóżku.
Stanęło na tym, że się ubierze i przeniesie z łóżka na stojący przy oknie szezlong. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

albionteam.htw.pl

�

do ÂściÂągnięcia ^ pdf ^ ebook ^ pobieranie ^ download

Podstrony