[ Pobierz całość w formacie PDF ]

abomeno estis plejparte pro la simpatia influo de la eloj, kies
naûzegon pri la morlokoj mi nun komencis kompreni.
 La sekvintan nokton mi ne bone dormis. Eble mia sansta-
to ne estis tute bona. Unu du fojojn mi sentis timegon, sed
pro kio, mi povis pripensi nenian certan kaûzon. Mi memo-
ras, ke mi senbrue enÿteli¸is en la çambregon, kie la malgran-
duloj estis dormantaj en la lunlumo  tiun nokton Uina es-
tis inter ili  kaj ke min retrankviligis ilia çeesto. Trafis min
eç tiam la penso, ke post kelkaj tagoj la luno estos en sia las-
ta fazo kaj la noktoj fari¸os nigre mallumaj, kiam eble estos
pli multnombraj la aperoj de tiuj çi malagrablaj estaîoj de
malsupre, tiuj çi blankaj lemuroj, tiuj çi novaj fibestoj kiuj
anstataûis la antaûajn. Kaj dum ambaû el tiuj tagoj mi havis
la malkvietan senton de iu, kiu evitas fine neeviteblan devon.
Mi estis certa, ke la tempo-maÿino estos rehavebla nur per
kura¸a penetrado en tiujn çi subterajn misterojn. Tamen, mi
ne povis renkonti la misteron. Se mi havus nur kunulon, estus
malsame. Sed mi estis terure sola, kaj la penso malsupren-
60
LA TEMPO-MAx
INO
eLIBRO
grimpi en la mallumon de la puto konsternegis min. Mi ne
scias, çu vi komprenas mian senton, sed mi neniam sentis
min tute sekura malantaû mia dorso.
 Eble estis çi tiu malkvieto, çi tiu malsekuro, kiuj pelis min
plu kaj plu en miaj esploroj. Irante sudokcidenten al la mon-
teta kamparo, kiu nun nomigas Combe Wood, mi rimarkis
malproksime, en la direkto de deknaûjarcenta Banstead, vas-
tan verdan konstruaîon, malsimilan al çio, kion mi ¸is tiam
vidis. ¯i estis pli granda ol la plej grandaj el la palacoj aû ru-
inoj, kiujn mi jam konas, kaj la fasado havis orientan aspek-
ton: la fronto de ¸i havis la brilon kaj ankaû la verdetan to-
non, ian bluverdon, de unu speco de çina porcelano. Çi tiu
diferenco Iaû aspekto sugestis diferencon laû uzado, kaj mi
emis pluiri por esplori. Sed la horo fari¸is malfrua, kaj mi ek-
vidis la konstruaîon post longa kaj laciga çirkaûmarÿo; kaj tial
mi decidis prokrasti la aventuron ¸is la sekvanta tago, kaj
reiris al la bonvenigo kaj karesoj de eta Uina. Sed la postan
matenon mi komprenis tute bone, ke mia scivolemo pri la
Palaco el verda porcelano estis speco de memtrompo por eb-
ligi al mi eviti, je unu tago pli, sperton kiun mi timegis. Mi
firme decidis malsupreniri sen plia prokrasto, kaj ekiris fru-
matene al puto proksime al la ruinoj el granito kaj aluminio.
 Eta Uina kuris kun mi. x
i dancis apud mi ¸is mi atingis la
puton, sed kiam ÿi vidis min klini¸i super la truo kaj rigardi
malsupren ÿi ÿajnis strange konfuzita.  Adiaû, eta Uina , mi
diris, kisante ÿin. Tiam mi restarigis ÿin kaj komencis palpser-
çi la grimphokojn interne de la rando. lom rapide, mi devas
konfesi, çar mi timis ke mia kura¸o eble perdi¸os! Komence
ÿi rigardis min mirege. Tiam ÿi faris tre kompatigan krion, kaj
komencis tiri min per siaj manetoj. Kredeble ÿia kontraûemo
61
LA TEMPO-MAx
INO
eLIBRO
pli instigis min pluiri. Mi forskuis ÿin, eble iom mal¸entile, kaj
post momento mi estis en la buÿo de la puto. Mi vidis ÿian
doloregan viza¸on super la rando kaj mi ridetis por trankvi-
ligi ÿin. Tiam mi devis atenti pri la malfirmaj hokoj al kiuj mi
kroçis min.
 Mi devis grimpi ÿakton de eble ducent metroj. Mi faris la
malsupreniron pere de metalaj pecetoj, kiuj elstaris de la mu-
roj de la puto, kaj çar tiuj estis intencitaj por estaîo multe pli
malgranda kaj malpeza ol mi, mi rapide fari¸is rigida kaj laca
pro la grimpado. Kaj ne nur laca! Unu el la hokoj kurbi¸is
subite pro mia pezo kaj preskaû îetegis min en la mallumon
sube. Dum momento mi tenis min nur per unu mano, kaj
post tiu sperto mi ne riskis denove ekripozi. Kvankam miaj
brakoj kaj dorso baldaû treege doloris, mi daûre grimpis mal-
supren kiel eble plej rapide. Ekrigardante supren, mi vidis la
truon, en kiu estis videbla unu stelo, kaj la kapo de eta Uina
aspektis kiel ronda nigra elstaraîo. La bruado de maÿino sube
fari¸is pli laûta kaj prema. Çio krom tiu malgranda disko su-
pre estis ege malluma, kaj kiam ree mi rigardis supren Uina
jam malaperis.
 Mi estis en turmenta malkomforto. Mi pensis peni resu-
preniri la ÿakton kaj ne plu ¸eni min pri la subtera mondo.
Sed eç dum mi meditis tion, mi daûre pluiris. Fine, kun gran-
da ¸ojo, mi vidis alproksimi¸i, iomete dekstre, malgrandan
niçon en la muro. Ensvinginte min, mi trovis, ke ¸i estas la
buÿo de mallar¸a horizontala tunelo, en kiu mi povos kuÿigi
min por ripozi. Ne estis tro frue. Miaj brakoj doloris, mia dor-
so estis rigidi¸inta, kaj mi tremis pro la longdaûra timego ke
mi falos. Krom tio, la absoluta mallumo suferigis miajn oku-
62
LA TEMPO-MAx
INO
eLIBRO
lojn. La aero vibris pro la pulsado kaj zumego de maÿinoj kiuj
pumpis aeron en la ÿakton.
 Mi ne scias, kiom longe mi kuÿis. Vekis min mola mano
kiu tuÿis mian viza¸on. Tuj levi¸ante en la mallumo, mi ek-
prenis miajn alumetojn kaj rapide bruligis iun. Mi vidis for-
kuri de la lumo tri klini¸antajn blankajn estaîojn, similajn al
tiu, kiun mi vidis supre en la ruino. Çar ili vivis en tio, kio
ÿajnis al mi nepenetrebla mallumo, la okuloj estis nenorma-
le grandaj kaj sentemaj, ¸uste kiel la pupiloj de la abismaj
fiÿoj, kaj ili reflektis la lumon laû la sama maniero. Mi ne du-
bas, ke ili povis vidi min en tiu senradia mallumo, kaj ili ÿaj-
ne havis nenian timon pri mi, escepte pro la lumo. Sed tuj
kiam mi bruligis alumeton por vidi ilin, ili forkuris sammo-
mente, kaj malaperis en mallumajn fluejojn kaj tunelojn, de
kie iliaj okuloj rigardis min tre strange.
 Mi penis alvoki ilin, sed ilia lingvo evidente estis malsa-
ma ol tiu de la surteruloj; tial mi devis senhelpe dependi de
miaj propraj klopodoj, kaj la penso pri forkuro, anstataû es-
ploro, estis ankoraû en mia menso. Sed mi diris al mi,  Nun
io ja okazos , kaj palpserçante la vojon laû la tunelo, mi tro-
vis, ke la bruo de maÿinoj fari¸as pli laûta. Baldaû la muroj
flankeniris kaj mi venis en grandan spacon. Mi bruligis nov-
an alumeton kaj vidis, ke mi eniris vastan arkforman kaver-
non, kiu etendi¸as en plenan mallumon preter la limo de mia
flameto. Mi vidis tiom, kiom oni povus vidi per la brulado de
unu alumeto.
 Mia memoro necese estas malklara. Grandaj formoj, kiaj
maÿinegoj, levi¸is el la malhelo, kaj îetis groteskajn nigrajn
ombrojn, en kiuj apenaû videblaj fantomecaj morlokoj ÿirmis
sin kontraû la brilo. La loko, cetere, estis tre sufoka kaj pre-
63
LA TEMPO-MAx
INO
eLIBRO
ma kaj la haladzeto de freÿa sango estis en la aero. Antaû mi,
ie meze, staris malgranda tablo el blanka metalo, sur kiu ÿaj-
nis esti man¸aîo. La morlokoj, almenaû, estis viandoman¸aj!
Mi memoras, ke eç je tiu momento mi demandis al mi, kia
granda besto povas ankoraû tiam ekzisti por provizi la ru¸an
viandopecon kiun mi vidis. Çio estis malklara: la obtuza odo-
ro, la grandaj sensignifaj formoj, la figuraçoj kiuj kaûris en la
ombroj kaj nur atendis la mallumon por reataki min! Tiam la
alumeto finbrulis kaj pikis miajn fingrojn, kaj falis kiel tur-
ni¸anta ru¸aîo en la mallumo.
 Mi pripensis poste, kiel treege misarmita mi estis por tia
aventuro. Kiam mi komencis konstrui la tempo-maÿinon mi
absurde supozis, ke la homoj de la estonto certe estos neima-
geble pli progresintaj ol ni rilate al sia tuta ilaro. Mi venis sen
armiloj, sen kuracaîo, sen io fumebla  foje mi sentegis la
mankon de tabako  eç sen sufiçe da alumetoj. Se mi nur
estus pensinta pri fotografilo! En unu sekundo mi povus ek-
registri tiun vidon de la subtero, kaj poste povus ekzameni
¸in laûvole. Sed, efektive mi staris tie kun nur la armiloj kaj
la povoj kiujn donis al mi la naturo  manoj, piedoj, dentoj;
çi tiuj kaj la kvar alumetoj, kiuj ankoraû restis al mi.
 Mi timis ÿovi min en la mallumo inter tiun maÿinaron, kaj
nur per la lasta brileto de mia alumeto mi eltrovis, ke mia
provizo preskaû fini¸is. Neniam mi pensis ¸is tiu momento,
ke estas necese uzi ilin ekonomie, kaj mi malÿparis preskaû [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]