[ Pobierz całość w formacie PDF ]

głosem gasnącym jak kolor więdnącej róży.
Oczy Klaytha nabiegły łzami, gdy pojął, ile prawdy niosły w sobie słowa Mer-
lota. Serce w nim urosło. Pragnął krzyczeć, wrzeszczeć, skakać. Zrozumiał, że od
tej pory królowanie będzie wspaniałe.
Oblicze zniknęło bezgłośnie.
Młody władca podbiegł do Cukinii i uściskał ją serdecznie.
211
O szst rozpromienił się. Beczka delikatnie schował go do kieszeni.
 Chodz
my. Czeka na nas bal  ponaglił Firkin, patrząc w dół na napełnia-
jącą nadzieją wizję.
Tłumy wciąż ciągnęły ze wszystkich stron, niczym mrówki na bankiet, niosąc
z sobą zapowiedz
nowych czasów. Klayth czuł, że rozpiera go niesamowita duma.
Firkin z niecierpliwością oczekiwał spotkania Jutrzenką.
Z sercami pełnymi radości ruszyli w dół wzgórza, na bal do bajkowego, zala-
nego promieniami zachodzącego słońca zamku. Zdawało się, że ich stopy ledwie
dotykają ziemi, jakby kroczyli po chmurach wirującej mgły. Milczeli, ale to miało
się wkrótce zmienić, na razie po prostu rozkoszowali się swoimi uczuciami. Czuli
się spełnieni. Po prostu szczęśliwi.
Pochód zamykali Cukinia i Beczka, którzy szli wolno i uśmiechali się do sie-
bie nawzajem.
Ona trzymała swoje pióro i myślała z czułością o Arbutusie.
On trzymał ją za rękę i myślał z czułością o niej. [ Pobierz całość w formacie PDF ]