[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rzuciła. W szlafroku, w klapkach na nogach, trochę odstawała od reszty. Pinetti, chociaż niewinny,
nie potrafił wyzbyć się maski komediowego zdrajcy. Laurence była jak zwykle dostojna, prosta jak I.
Ostentacyjnie unikała wzroku Charriaca.
A on sprzątnął ze stołu swoją prawniczą dokumentację, teraz już niepotrzebną. Otworzył zebranie
i udzielił mi głosu.
- Moi drodzy, sytuacja wyraz
nie się zmieniła. Nasz przyjaciel Carceville dokona syntezy.
W kilku słowach wyjaśniłem, jakie nowe perspektywy się przed nami zarysowują. Potem
przystąpiłem do analizy:
- Jest wiele możliwych strategii, jak zwykle. Pierwsze rozwiązanie: każdy posługuje się swoim
szpiegiem. Nie bardzo mi się podoba. Morin chyba obawia się Charriaca, ale nie wiem, jak
zareaguje Marilyn. Jeśli ktoś z nas wytłumaczy panu Del Rieco, że próbujemy go szantażować, może
się to z
le skończyć. Obróci się to przeciwko nam, Del Rieco stwierdzi po prostu, że rynek nie
przynosi korzyści, że jesteśmy bandą matołów, więc nikogo nie zatrzymuje. Nie wolno nam działać
chaotycznie. Drugie rozwiązanie: koncentrujemy się na jednej osobie. Morin wydaje się bezbronny.
Zapominamy o Marilyn i Leroy, przerabiamy Morina. Wspólnie prosimy go, żeby pracował dla nas.
- Nic z tego nie rozumiem - zaprotestowała Brigitte. - O co go prosimy?
- Przede wszystkim, żeby wyciągnął nasze karty - odparł Charriac. - Potem, w zależności od tego,
co tam znajdziemy, żeby je trochę poprawił. Pogmera w dwóch czy trzech linijkach, w komputerze,
bez najmniejszego śladu; on milczy, my milczymy, on zachowuje swoją pracę, my mamy naszą. To
przecież żadna sztuka.
- Aha, po prostu chcecie oszukiwać - zdziwiła się Brigitte.
- Tak jakby! Zmienimy trochę reguły gry... Ja uważam, że to słuszne. Zobaczcie, co się dzieje przy
obecnych metodach zatrudniania. Jeśli przegrywasz z aktualnymi przepisami, trzeba zmienić przepisy
i tyle.
Charriac był w dobrej formie, potrafiłby nawrócić na katolicyzm ajatollaha Chomeiniego, a
George a Busha namówić do zapisania się do partii komunistycznej.
- Chwileczkę, to znaczy, że wszyscy dostaną osiemnaście na dwadzieścia?
- Ależ nie, nie wszyscy. Tylko my. Jeśli nie, odpowiednio zareagujemy, co dalej.
- A co z tamtymi?
- Moja droga - odpowiedział cierpliwie Charriac. - To jest dżungla. W dżungli są lwy i antylopy.
Kto, pani zdaniem, w końcu wygrywa? I po której stronie woli pani być?
- W dżungli nie ma lwów - zamruczała Laurence ze wzgardą. Stukając palcem w stół, przerwałem
wiszącą w powietrzu kłótnię.
- Nie zebraliśmy się tu na lekcję geografii. Ani zoologii.
- Zaraz, zaraz - nalegała Brigitte - my jakoś z tego wyjdziemy, ale na przykład taki Mastroni dalej
będzie się pogrążał w otchłani? Hirsch także?
- Każdego dnia jedni umierają, inni żyją dalej - odparł Charriac. - Jedni mają pracę, inni nie.
Czysty przypadek. Teraz tym przypadkiem jesteśmy my. Osoby zebrane tutaj.
Znowu zastukałem w stół, tym razem dwoma palcami.
- Chwileczkę, jeszcze nie skończyłem. Trzecia hipoteza: przeskoczymy pośredników i pójdziemy
bezpośrednio do Del Rieco, by mu przedstawić alternatywę. To wydaje mi się najbardziej
bezpieczne. Jeśli sprawa przybierze zły obrót, jeśli będzie się zapierał nogami i rękami, obrócimy to
w żart. Taki drobny figiel.
- Wolę drugie wyjście - oświadczył Charriac. - Morin zrobi, co mu każę. Mam go pod kontrolą.
- To właśnie mi się nie podoba - rzuciła Laurence.
- Ja nie zostawiłabym Mastroniego i Hirscha - powiedziała stanowczo Brigitte. - Tworzymy
zespół, a potem każdy sobie, to nie w porządku. Oni potrzebują tej pracy tak samo jak my.
- No to podyskutujmy - zaproponował Charriac pojednawczym tonem. - Jeszcze niczego nie
postanowiliśmy. Ale nie mam pojęcia, jakby można wyciągnąć wszystkich. Mnie to nie przeszkadza,
jest nas dwanaście osób na trzy miliony, i tak zostanie. A dalszy ciąg dopiero nastąpi. Tak jak na
 Titanicu , w pewnym momencie trzeba wybrać: kogo ratować, a kto się utopi. W przeciwnym razie
wszyscy idą na dno.
- Ja już wybrałam - upierała się Brigitte. - Nie lubię oszukiwać. A jeszcze bardziej nie lubię, gdy
przyjaciele pokutują za cudze grzechy. Sądzę, że i bez tego mam szanse.
Charriac stał się brutalny.
- Myli się pani. Jest pani skończona. Jeśli pani nie trzyma z nami, jest pani martwa jak Ramzes II.
A poza tym, jak pani wie, chcąc nie chcąc, musimy być solidarni, bo jeśli nie, wszystko się zawali.
Bez względu na to, co postanowimy... a jeśli chcecie głosować, będziemy głosować, mniejszość się
podporządkuje. Potrzebujemy całkowitej lojalności.
- I to pan mówi o lojalności?! Nie, nie idę na to.
Charriac rzucił mi dziwne spojrzenie, jednocześnie groz
ne i smutne. Kalkulował, co może się
wydarzyć.
- Nie ma pani wielkiego wyboru - powiedział cicho. - Proszę zrozumieć: płyniemy na tej samej
barce. Jeśli ktoś wiosłuje w odwrotną stronę, barka kręci się w kółko. A na to nie możemy się
zgodzić.
- Ach tak? I co mi zrobicie?
To była najlepsza chwila na moją interwencję. [ Pobierz całość w formacie PDF ]