[ Pobierz całość w formacie PDF ]

niego wyrywało. Gdy wypowiadała imię bogini, miała
wrażenie, że znów są razem. To poczucie dodawało jej sił
i pomogło przetrwać koszmarne dni, które nastąpiły po
powrocie do Anglii.
Z pochyloną głową ruszyła łagodnym zboczem ku
Å›wiÄ…tyni. OmijaÅ‚a fragmenty kolumn leżące wÅ›ród barw­
nych kwiatów i kÄ™p trawy. Stanęła u wejÅ›cia i zastanawia­
Å‚a siÄ™ gorÄ…czkowo, po co Kostas jÄ… tu przywiózÅ‚. Odwró­
ciła się i zobaczyła, że stoi z pochyloną głową oparty
o jednÄ… z kolumn. Niewymuszona elegancja kontrastowa­
Å‚a z atletycznÄ… posturÄ…. Rzez
biarze powinni uwiecznić go
w marmurze jako ideał męskiej urody. Podeszła bliżej,
ostrożnie stąpając po kamienistym gruncie. Usłyszał jej
kroki i podniósł wzrok.
- Tam w dole jest pewnie skaÅ‚a, przy której zostawi­
łem motorówkę.
Zarumieniła się, wspominając tamtą noc. Gdy zaczął
się przypływ, weszli po skałach na półwysep i schronili
w ruinach świątyni. Czekali tam, aż świt rozproszy nocne
ciemności. Woleli nie ryzykować marszu przez nieznane
tereny, gdzie pełno było jarów i kolczastych zarośli. Kiedy
siÄ™ rozwidniÅ‚o, Shelley ufnie poszÅ‚a za Kostasem w cza­
rodziejskim półmroku letniego brzasku.
Pogrążona w zadumie spojrzaÅ‚a na morze. Z góry drob­
ne fale wyglądały jak zwinne morskie węże z mitycznych
opowieści, wygrzewające się leniwie w porannym słońcu.
Zapomniała na chwilę o zadawnionym żalu i obecnych
sporach, a potem westchnęła z zachwytem:
- Jakie to piękne miejsce!
76 NARZECZONY Z KORFU
- Równie piękne jak ty - odparł cicho, stając tuż za
nią. Odwróciła się, by na niego popatrzeć. Lekki wiatr
potargał mu czuprynę.
- NaprawdÄ™? - zapytaÅ‚a gÅ‚osem o wiele Å‚agodniej­
szym i czulszym, niż zamierzaÅ‚a. Niespodziewanie wy­
buchnÄ…Å‚ Å›miechem, a twarz i oczy staÅ‚y siÄ™ nieprzeniknio­
ne i obojętne.
- Pewnie! Wiesz o tym doskonale. W dniu naszego
Å›lubu bÄ™dziesz po prostu zachwycajÄ…ca. - Gdy zmarszczy­
ła brwi, dodał ciszej: - Musimy ogłosić nasze zaręczyny.
Nie chcę dłużej czekać.
Tłumione pożądanie, które usłyszała w głosie Kostasa,
sprawiło, że chciała rzucić się w jego ramiona, dotykać
go, wsunąć palce w gęstą ciemną czuprynę. Drżała targana
sprzecznymi emocjami i nie mogÅ‚a siÄ™ nadziwić, że wy­
starczyÅ‚o kilka zwykÅ‚ych słów wypowiedzianych zmysÅ‚o­
wym tonem, aby wytrącić ją z równowagi. Odwróciła się,
udając, że podziwia piękne widoki. Nie powinien widzieć,
jak rumieni siÄ™ pod jego przenikliwym spojrzeniem.
- Shelley! - rzucił natarczywie. Jak zwykle, nie dawał
za wygraną. - Odwróć się i spójrz na mnie. - Mimo woli
spełniła tę prośbę, bo chciała wiedzieć, co wyraża twarz
Kostasa, który mówił do niej głosem rwącym się od
emocji.
- Tak - szepnął z ulgą. - Nie myliłem się. Pamiętasz
wszystko.
A
agodny głos przywołał odległe wspomnienia. To była
długa noc. Na niebie migotały tysiące gwiazd, a księżyc
przypominał lśniący rogalik. W ramionach Kostasa czuła
się bezpieczna. Pod wpływem obudzonego nagle pożąda-
NARZECZONY Z KORFU 77
nia wsunęła palce w czarne włosy. Natychmiast chwycił
jej nadgarstek i odsunÄ…Å‚ rÄ™kÄ™, przerywajÄ…c zmysÅ‚owe pie­
szczoty.
- Chciałbym się z tobą kochać, Shelley - wyznał,
z trudem dobierając angielskie słowa - ale nie mogę, bo
jesteś pod moją opieką. Nie wolno mi nadużyć twego
zaufania.
Otrząsnęła się z zadumy i wróciła do rzeczywistości.
SpojrzaÅ‚a mu prosto w oczy. Czy sÄ…dziÅ‚, że powinna za­
pamiętać tamte słowa?
Wtedy mimo ostrzeżenia zarzuciÅ‚a mu ramiona na szy­
ję, znowu wplotła palce we włosy, pieściła go nieśmiało,
poznając sekrety męskiego ciała. U stóp świątynnego
wzgórza pachnącego tymiankiem uwielbienie pokonało
naturalnÄ… dziewczÄ™cÄ… wstydliwość. Kostas tego nie wy­
korzystaÅ‚; byÅ‚ nieustÄ™pliwy i uszanowaÅ‚ jej niewin­
ność, chociaż wiele go to kosztowało. Zarumieniła się,
wspominajÄ…c, że to on przerwaÅ‚ namiÄ™tne pieszczoty i za­
chÄ™ciÅ‚ jÄ…, żeby siÄ™ zdrzemnęła. Czy i o tym powinna pa­
miÄ™tać? Z goryczÄ… myÅ›laÅ‚a o dawnym Kostasie - dum­
nym i honorowym - który zdobył jej serce, by je wkrótce
podeptać.
Z obawy, że czyta w jej myślach, odeszła na bok, aby
przyjrzeć się miejscu, gdzie doczekali świtu. Ruszył za nią,
stanął tuż obok, a potem mruknął czule:
- Widzisz? Tutaj siedzieliśmy przy blasku księżyca aż
do świtu. Obserwowałem cię, gdy zasnęłaś. Uśmiechałaś
się przez sen. Kiedy nasza księżycowa Afaja zniknęła
w morskiej toni, patrzyÅ‚em, jak budzisz siÄ™ pomaÅ‚u - po­
wiedział cicho. Odwróciła głowę, ale nie mogła nic wy-
78 NARZECZONY Z KORFU
czytać z jego twarzy. Drgnęła, kiedy objął ją ramieniem.
- Twoje włosy pachną kadzidłem - szepnął jej do ucha.
ZnieruchomiaÅ‚a, gdy wziÄ…Å‚ w palce jasny kosmyk, pod­
niósÅ‚ do twarzy i powÄ…chaÅ‚. W jego oczach dostrzegÅ‚a tÄ™­
sknotę i zachwyt. Nie była w stanie dłużej mu się opierać
i pozwoliła, by wziął ją w ramiona. Widziała tylko pełne
usta, które lada chwila miały dotknąć jej warg. Piersi
okryte cienką bawełną sukienki przylgnęły do jego torsu.
Czuła, że cała płonie.
- Kostas - szepnęła wyłącznie po to, by usłyszeć jego
imiÄ™. Niebieskie oczy utkwiÅ‚a w urodziwej twarzy. Z ociÄ…­
ganiem podniosła ramię, jakby nie mogła się zdecydować,
czy go przytuli, czy może odepchnie. Musnęła palcami
chłodny jedwab koszuli. Wiedziała, że w jego ramionach
bÄ™dzie jej jak w niebie, ale baÅ‚a siÄ™ przyznać, że rozpacz­
liwie za nim tęskniła.
Wiedziała, jak rozkoszne są jego pocałunki, i chętnie
by mu uległa. Nie oczekiwała niespodzianki; przyszedł
czas, by ukryte pragnienia wreszcie siÄ™ speÅ‚niÅ‚y. ByÅ‚a zdzi­
wiona, gdy Kostas zamiast całować ją zachłannie, ujął
dłoń gładzącą jedwab koszuli i splótł palce z jej palcami.
- Jesteś bezcenną nagrodą - powiedział gardłowym
szeptem. - Nic dziwnego, że przed dziewięciu laty ojciec
zawziÄ™cie broniÅ‚ twojej czci. - WybuchnÄ…Å‚ Å›miechem, ro­
mantyczny nastrój prysł jak bańka mydlana, a łagodność
zniknęła z jego twarzy, która znowu staÅ‚a siÄ™ nieprzenik­
niona. Tylko oczy spoglądały tęsknie. Pocałował Shelley
z ociąganiem, jakby to robił wbrew sobie.
Początkowo był ostrożny i pełen wahania, jakby lękał
się stracić głowę. Tym razem Shelley zdobyła się na od-
" 1
NARZECZONY Z K0RFU
79
wagę i oddała pocałunek z żarem, którego nie oczekiwał.
Zachwiała się, gdy niespodziewanie wypuścił ją z objęć,
cofnął się o krok i zacisnął powieki, z całej siły pragnąc
stłumić nagłe pożądanie.
Wpatrywała się w jego twarz, szukając śladu czułości,
która mogÅ‚aby stać siÄ™ jej sprzymierzeÅ„cem w poszukiwa­
niu zgody, ale zobaczyła tylko pozbawioną wyrazu maskę
skrywajÄ…cÄ… wszelkie ludzkie uczucia. Kostas chÅ‚odno ob­
serwowaÅ‚ narzeczonÄ…, jakby sprawdzaÅ‚, czy wÅ‚aÅ›ciwie re­
aguje na pocałunki. Ogarnął ją wstyd, ponieważ oddawała
je z pasją zdradzającą żywione od lat, głęboko skrywane
uczucia. Niestety, dla niego była tylko pionkiem w grze,
której stawka wciąż pozostawała wielką niewiadomą.
- Miałem rację. Burton pożałuje, że zlecił Fitchowi
opiekÄ™ nad córkÄ… - mruknÄ…Å‚ tonem chÅ‚odnym i odpycha­
jÄ…cym. - Można powiedzieć, że ten gÅ‚upiec podaÅ‚ mi cie­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]