[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wałem się do kuchni.
- Nie wymyÅ›liÅ‚eÅ› nic stosownego? - spytaÅ‚a z przekÄ…­
sem w głosie.
- Nie udawaj! - Spojrzał na nią przeciągle. - Nawet
dureń domyśliłby się, że wszystko zaplanowałaś.
- Niezupełnie.
- Ale o czymÅ› zapomniaÅ‚aÅ›. Gdyby to byÅ‚y nasze dzie­
ci, nigdy nie wychowalibyśmy ich w ten sposób. Chcą
jedynie oglądać telewizję! Nawet najmłodszy! - obruszał
się Joe. - Potrafią wyrecytować z pamięci cały program na
każdym kanale. Co twoja kuzynka z nich zrobiła?!
- Nic. - Libby potrzÄ…snęła gÅ‚owÄ…. - Elisabeth jet zwy­
kłą, zapracowaną żoną i matką. Nie zawsze była taka. Gdy
miała jedynie Todda, zabierała go do zoo, do parku, do
muzeum. Nawet kiedy dwa lata póz
niej pojawił się Tom,
potrafiła jeszcze znalez
ć czas dla obydwu. W rok póz
niej,
po urodzeniu Teda, już nie dawała rady. Gdy dwa lata temu
przyszedł na świat Timmy, poddała się. Zajmują niewielkie
mieszkanie na Manhattanie i żeby mieć spokój, wpadła
w  telewizyjną pułapkę".
- Hm - Joe zamyślił się głęboko.
- Lecz przede wszystkim chodzi o to, że kiedyś była
zupełnie inną kobietą. Zmieniła ją zbyt duża liczba dzieci.
Chłopcy czasem mnie denerwują, ale częściej współczuję
ich matce.
- Chociaż jedną rzecz wyjaśniliśmy do końca. - Joe
spoglÄ…daÅ‚ w gÅ‚Ä…b trzymanej w dÅ‚oni szklanki. - Masz po­
ważny powód, aby obawiać się zbyt licznej rodziny. Nawet
jeśli jest to powód z
le interpretowany. Nie, poczekaj chwi­
lę. - Nie pozwolił jej przerwać. - Głosząc opinię o rodzinie,
mylisz jabÅ‚ka z pomaraÅ„czami. Nie bÄ™dziesz musiaÅ‚a pono­
sić pełnej odpowiedzialności za opiekę nad dziećmi. Bę-
dziesz miała do pomocy gosposię i zatrudnioną na stałe
nianiÄ™.
- A dzieci bÄ™dÄ… wyrastaÅ‚y wÅ›ród wartoÅ›ci wyznawa­
nych przez obcych ludzi - zaoponowała. - Gdybyśmy
mieli jedno, spędzałabym z nim wiele czasu wieczorem
i w weekendy. Może nawet z dwoma, choć tu mam pewne
wątpliwości. Jednak przy większej liczbie dzieci niezbędna
jest niania i nie mów mi, że mogę porzucić pracę, gdyż tego
nie zrobiÄ™.
- Praca jest dla ciebie tak ważna?
- Nareszcie zaczynasz pojmować!
- Może pół etatu?
- Nie. - Pokręciła głową. - To oznaczałoby klęskę na
polu zawodowym. Tacy wykÅ‚adowcy dostajÄ… zadania, któ­
rych nie chce nikt inny. Przez wiele lat pracowałam, aby
osiągnąć obecną pozycję. Jeśli przejdę na pół etatu, wrócę
do nauczania algebry studentów pierwszego roku.
- Może... - zaczął z namysłem Joe, ale przerwał mu
Tom, który z łoskotem wpadł do kuchni.
- Joe! Joe! Nie możemy przewinąć taśmy!
- Nie szkodzi - powiedziała Libby. - Obiecałam waszej
mamie, że wrócicie do domu przed piątą, więc musimy już
wychodzić.
- Libby! Chcemy obejrzeć jeszcze raz!
- Nie. Wyłącz telewizor i powiedz braciom, żeby się
zbierali.
- Ale, Libby... - nie ustępował.
- Słyszałeś, co masz zrobić. - Ton głosu Joego nie
dopuszczał sprzeciwu. Tom wyszedł.
- Chodz
. Oddamy ten kwartecik ich mamie.
- Nie musisz z nami jechać - odpowiedziała, choć w głębi
duszy odczuła gwałtowną radość, słysząc jego propozycję.
- Nie pozwoliÅ‚bym nawet terroryÅ›cie przebywać samo­
tnie w ich towarzystwie, a co dopiero tobie.
Libby spojrzała mu prosto w twarz, nie bardzo wiedząc,
co chciaÅ‚aby zobaczyć. MyÅ›laÅ‚a nad jego ostatnimi sÅ‚owa­
mi. Co chciał przez to powiedzieć? Dojrzała maleńkie
iskierki ukryte w głębi jasnoniebieskich oczu mężczyzny.
Może...
Todd wpadł do kuchni.
- Czy możemy zabrać  Władcę Pierścieni" do domu?
- Nie macie magnetowidu - powiedziała Libby.
- Czasem wypożyczamy - odparł z nadzieją w głosie.
- Niech wezmą - westchnął Joe. - I tak nie mógłbym
go już spokojnie oglądać.
- Dzięki! - zawołał Todd. - Chyba nie jesteś taki zły, na
jakiego wyglądasz! - Wybiegł do salonu.
- Nie - uśmiechnęła się Libby. - Nie jesteś.
- Teraz kolej na ciebie. Chciałbym cię o coś prosić. Po
południu dzwonił jeden z moich kontrahentów. Przyjeżdża
w sobotę, aby wziąć udział w zaplanowanych na przyszły
tydzień targach dziewiarskich.
- Tak? - Libby była pełna złych przeczuć. Czy Joe
usiłował podsunąć ją komuś innemu? Z napięciem czekała
na jego dalsze słowa.
- Ma wolny wieczór, więc pomyślałem, że zaprosisz tę
zgrabną brunetkę i wspólnie poszlibyśmy się zabawić.
- Zgrabną brunetkę? - spytała, nie będąc pewną, co
usłyszała. A jeśli Joe zainteresował się Jessie i używał tgo
wybiegu, aby spędzić z nią wieczór?
- Nie pamiÄ™tam jej imienia. ByÅ‚a u ciebie, gdy jechali­
śmy na plażę. Moglibyśmy zabrać ich na Broadway,
a póz
niej do , ,Alhambry".
- Brzmi niez
le - westchnęła z ulgą Libby. Więc jednak
to ona miała towarzyszyć Joemu. - Skontaktuję się z Jessie
zaraz po odwiezieniu chłopców.
- Raczej zaraz po kolacji. - Otoczył ją ramieniem
i przycisnął do siebie. Złożył delikatny pocałunek na jej
włosach. - Pachniesz jak promień słońca.
- Nic dziwnego. - Zmusiła się do spokojnej odpowie-
dzi, mimo że całe jej ciało nieomal dygotało. - Słońce
grzeje dziś tak mocno, że zdolne jest wypalić wszystko.
- Nawet skórÄ™. - GÅ‚os Joego byÅ‚ zabarwiony namiÄ™t­
nością.
Libby drgnęła, gdy musnÄ…Å‚ ustami jej kark. MiaÅ‚a wra­
żenie, że się rozsypie, kiedy jego wargi delikatnie dotknęły
czułego miejsca za uchem.
- Joe, ja... - wydała z siebie cichy pomruk, czując, że
lekko chwycił jej ucho mocnymi, białymi zębami.
- MyÅ›laÅ‚em, że musimy już iść! - zza jej pleców do­
biegł nadąsany głos Todda.
- Tak - mruknął Joe nie odrywając ust od miękkiego
ciała kobiety. - Zdecydowanie powinieneś już iść.
- Ciii - Libby nieco zawstydzona wysunęła się z objęć
mężczyzny. - Wpędzisz go w kompleksy.
Nie zwróciła uwagi na rozżalone spojrzenie Joego. Była
przepełniona radością. Mimo straconego dnia zaprosił ją na
kolację! Chyba naprawdę był nią zainteresowany.
- Jak nazywa się przyjaciel Joego? - Jessie włożyła
w ucho jeden ze swych perłowych kolczyków.
- Nie wiem nawet, czy mi powiedziaÅ‚ - Libby z powÄ…t­
piewaniem przeglądała się w lustrze. Przesunęła wzrokiem
po dÅ‚ugiej sukni z czarnego jedwabiu, uzupeÅ‚nionej na ra­
mionach zgrabnym bolerkiem. Może powinna włożyć coś
bardziej konwencjonalnego?
- Co się tak krzy wisz? - spytała Jessie. - Wystarczy, że
ja jestem zdenerwowana. Boże, to moja pierwsza randka
w ciemno od czasów ogólniaka. Ostrzegam cię, jeśli ten [ Pobierz całość w formacie PDF ]