[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Z map, które oglądałam, wynika, że k Treva mieszkają bardzo daleko od
nas  zauważyła z powątpiewaniem Elspeth.
 Jego dzicy krewniacy odlatują zimą tak daleko na południe, że nawet nie
wiemy, dokąd  odparł Mroczny Wiatr.
Ma rację  wtrąciła Gwena.  Słyszałam, jak jeden z ludzi Kero, ten czarny,
opowiadał, że te ptaki spędzają zimę w jego kraju. A nie mamy pojęcia, jak daleko
na północ dotarł ten człowiek.
Cóż, jeśli tak. . .
 Zrobi to, nie martw się  powiedział stanowczo Mroczny Wiatr.  Już
to robił, on i jego krewniacy, nawet zimą. A gdy dotrze do k Treva i odnajdzie
naszego adepta, już ktoś dopilnuje, by dostał najlepszy nektar i kącik dla siebie
w tamtej Dolinie.
Elspeth była pewna, że ptak będzie mieć dobrą opiekę  o ile doleci 
gdyż Tayledrasi otaczali swoich skrzydlatych przyjaciół, zresztą nie tylko ich, ale
wszystkie istoty dzielące z nimi Dolinę, niezwykłą troską.
Mroczny Wiatr potrząsnął głową.  Nasz mały posłaniec jest gotów do drogi
i bardzo chce już wyruszyć  rzekł.  Nie dajmy mu czekać.
Elspeth nie miała pojęcia, skąd o tym wiedział, ale zgodziła się. Wysłanie
ptaka zajmie im trochÄ™ czasu.
 Rzeczywiśśście  powiedziała Hydona, kiwając głową.  Rrrisss nie
utrzyma dzieci w ssspokoju zbyt długo.
Elspeth cieszyła się, gdy podeszła do nich Gwena, jeszcze bardziej zaś z tego,
że Towarzyszka nie była tak zmęczona jak oni. Spacer do Doliny, przedtem tak
186
przyjemny, teraz przedstawiał się w zupełnie innym świetle.
%7ładne z was nie jest zbyt ciężkie  rzekła Gwena, gdy szli za gryfami przez
śnieg.  Do Doliny nie jest aż tak daleko. Poniosę was albo, jeśli wolicie, oprzyj-
cie siÄ™ na mnie.
Słońca prawie nie było widać zza ciężkich chmur; do zachodu pozostała praw-
dopodobnie jedna miarka świecy.
 Co o tym myślisz?  spytała Elspeth.  Idziemy czy jedziemy?
Dowiozę was na miejsce przed zachodem słońca  powiedziała chełpliwie
Gwena.
 Jedziemy  zdecydował Mroczny Wiatr.  O ile nie masz nic przeciwko
temu.
 Absolutnie.
Właściwie mogło to być nawet intrygujące. . .
Mroczny Wiatr był chyba najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego spotkała
w życiu. I to nie tylko z powodu egzotycznej urody. A odkąd zdała sobie sprawę,
że nie udawał tępoty podczas lekcji tylko po to, by ją drażnić  uznała go za
jeszcze bardziej atrakcyjnego.
Szczerze mówiąc, Tayledrasi w większości odznaczali się urodą  zarów-
no fizyczną, jak i duchową. A Mroczny Wiatr pociągał ją jak nikt inny. Chciała
dowiedzieć się o nim jak najwięcej; chciała, by on poznał ją lepiej. Być kimś
zafascynowanym, a samemu fascynować  to zupełnie różne sprawy. . .
Zwłaszcza jeśli dotyczy to tylko jednej strony. . .
Okropne przypuszczenie. Niestety, prawdopodobne.
A duma nie pozwoli jej skakać wokół niego i łasić się jak szczeniak. Poznała
ślepe zauroczenie na przykładzie Skifa i nie miała zamiaru go naśladować. Nigdy
nie postawi siÄ™ w sytuacji tak upokarzajÄ…cej.
Pierwsza wskoczyła na siodło. Mroczny Wiatr, mniej doświadczony, wyko-
rzystał skałkę, by wspiąć się za nią na grzbiet Gweny.
Obiecuję łagodną jazdę  rzekła zaczepnie Gwena, przypominając im po-
przednie przeżycia Mrocznego Wiatru, gdy uczepiony kurczowo Elspeth obijał się
o kości Towarzyszki; gnali wtedy na pomoc jednemu ze zwiadowców.  Szybkim,
równym stępem.
 Dziękuję ci  powiedział z uczuciem Mroczny Wiatr.
Gryfy już się z nimi pożegnały; snucie czaru je najbardziej wyczerpało. Ja-
ko gospodarze węzła energii zużyły najwięcej sił, by połączyć się z ogniskiem
i przesłać jego moc do Elspeth i Mrocznego Wiatru. Posłaniec mknął po niebie
jak strzała. Nic więc ich tu już nie zatrzymywało.
Z
nieg ciągle sypał, a dzień już się kończył. W zapadającym zmroku ruiny wy-
glądały tak przerażająco, że Elspeth dostała gęsiej skórki. Gwena odpowiedziała
na jej niepokój, wybierając najkrótszą drogę do domu, wiodącą obok bagna za-
187
mieszkałego przez hertasi. Nie należało zostawać w tym miejscu dłużej, zwłasz-
cza w takÄ… pogodÄ™.
 Jak hertasi spędzają zimę?  spytała nagle Elspeth.  Mam na myśli te
spoza Doliny, z moczarów?
 Nie zapadajÄ… w sen zimowy, ale rzadko opuszczajÄ… swoje jaskinie  wy-
szeptał Mroczny Wiatr prosto w jej lewe ucho. Gwena szła szybkim krokiem. 
Zamykają się w domu, dużo śpią, mało jedzą, trzymają się blisko ognia. Kiedy nie
śpią, wytwarzają różne drobiazgi, w większości figurki. Wszystko, co posiadają,
jest rzez
bione lub zdobione.
 Chyba lubią to robić  odrzekła Elspeth.  Wiesz, oni potępiają moje
ubranie jako zbyt surowe.
 Na pewno  zachichotał.  Między innymi dlatego chętnie z nami współ-
pracują. Używają tradycyjnych wzorów, a my tworzymy nowe. A może dlatego,
że jesteśmy mniej skrępowani tradycją i konwenansami. Na tym polega handel
między nami: oni, jeśli chcą się zaopatrzyć w nowe wzory, przychodzą do nas,
artystów i służą nam w zamian za pomysły, schronienie i pożywienie.
 Do nas artystów?  zdziwiła się Elspeth.  Nie znałam cię od tej strony. . .
 Kiedyś projektowałem stroje. Nie jestem wielkim artystą jak Skrzydło Kru-
ka, raczej rzemieślnikiem  odrzekł. Wydawał się zakłopotany.  Choć to może
dziwne, hertasi z Doliny lubią w wolnych chwilach się stroić.
Miała ochotę mu przygadać, ale powstrzymała się. Przypomniała sobie od-
świętne kostiumy Mrocznego Wiatru i jego ojca; wyglądały, jakby stworzyła je
jedna ręka. I chyba tak było. To jego dzieła. Czy miała to być cicha propozycja
pojednania? Czy przeoczyła inne sygnały?
 Wiesz  zaczęła powoli  u mnie w domu istnieje cały kodeks dotyczący
kwiatów, które ludzie noszą i które dają sobie nawzajem. Na dworze te przepisy są
chyba najbardziej skomplikowane. Niektórzy mogą i prowadzić długie rozmowy
bez słów, posługując się tylko kwiatami przypiętymi do ubrań.
 Naprawdę?  Wyglądał na zainteresowanego, chociaż odetchnął z ulgą,
gdy zmieniła temat.  Tutaj ofiarowanie komuś kwiatów ma tylko jedno znacze-
nie.
 Jakie?
 Takie samo, jak podarowanie pióra:  Pragnę cię .  Teraz zrozumiała.
Widziała przecież tyle razy podobne sceny; nie wiedziała jednak, co oznaczały.
 Jeśli pióro pochodzi od jakiegokolwiek ptaka, oznacza to krótką przygodę 
ciągnął Mroczny Wiatr.  Jeśli zaś to pióro ptaka związanego z daną osobą, jest
to znak głębszych uczuć.
Nagle przypomniała sobie szamankę Kethrę z wplecionymi we włosy piórami;
nigdy przedtem nie spotkała Shin a in przystrojonego w ten sposób.  Czy to
dlatego Kethra. . .  zaczęła i zaraz ugryzła się w język, zawstydzona własnym
brakiem taktu.
188
Jednak Mroczny Wiatr nie miał jej tego za złe.  Owszem  odrzekł. 
To były pióra ptaków ojca, zanim oswoił tego kruka. Pióra szarej sowy i sokoła
perlina. Zatrzymujemy pióra zrzucane przez nasze ptaki. Część z nich zużywamy [ Pobierz całość w formacie PDF ]