[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Rozumiem  kapitan uśmiechnął się do siebie.  No cóż, pani Liliano, czuję, że ma pani jeszcze
coÅ› do powiedzenia w tej sprawie?
 Właśnie, nie jestem pewna  powiedziała wahająco ale jak wybiegłam wtedy na ulicę, to na
przystanku, tramwajowym po przeciwnej stronie ulicy mignęła mi Urbańska; głowy jednak za to nie dam.
Jedzie na całego...  pomyślał Roszczyk, głośno zaś' powiedział:
 Sprawdzimy to; widzę, że ulżyło pani po tej spowiedzi?
  I tak. i nie  szepnęła pani.  Ale czy mogłabym prosić o utrzymanie tego wszystkiego w tajem-
nicy przed moim mężem?
 Myślę, że nie będzie potrzeby wprowadzania go w te szczegóły. A teraz chciałbym jeszcze poroz-
mawiać z panią o redaktorze Zawidzkim.
 Słucham  szepnęła potulnie.
 Czy nie mówił ostatnio pani, że spodziewa się spadku lub coś w tym rodzaju? Może padały jakieś
uwagi, aluzje, z których dałoby się wywnioskować...
 Zaraz, zaraz... przerwała kapitanowi Krzycka.  Coś mi się przypomina. Co prawda, nie było
mowy o żadnym spadku, ale Janusz spodziewał się dużych pieniędzy i to w najbliższym czasie.
 Pieniędzy, skąd? Nie mówił tego?
 Nie, śmiał się tylko, że ma taki ,,magiczny papierek, za który mu nielicho zapłacą". Pokazywał mi
nawet z daleka jakiś strzęp gazety do którego coś tam było podpięte, ale nie wiem co, bo zaraz go schował.
 A gdzie przechowywał ów cenny papierek?
 Widziałam wówczas, że wcisnął go do środkowej szuflady biurka i biurko zaraz zamknął na klucz.
 Kiedy to było?
 Tego ostatniego dnia  powiedziała cicho.
 Rozumiem i dziękuję pani. A o Urbańskiego niech się pani nie martwi. W ostatecznym rozrachun-
ku każdy otrzyma, to na co zasłużył  zakończył enigmatycznie.
 A co będzie z Krysią... z Zawidzką?
 No, cóż, prawdopodobnie skończy się to tak, jak określił pani mąż. Jest przecież mnóstwo okolicz-
ności łagodzących. Odpowiadać będzie w każdym razie z wolnej stopy.
 Czy mogę już odejść, panie kapitanie?
 Tak. proszę, oto przepustka, do widzenia pani. Piękna Liliana z wyraz
ną ulga; opuściła pokój, a ka-
pitan zamyślił sie głęboko; Po chwili wszedł porucznik Kowalski.
 Sprawdziłem tego Małeckiego  meldował już od progu.  Szatniarz ze szpitala go pamięta. Py-
tał, do której wolno odwiedzać chorych. Tego podejrzanego możesz już skreślić.
 A co z Zamorskim?
 Ciągłe nic. W okolicznych szpitalach nie leży. Sprawdzają w dalszych.. Pogotowie ratunkowe nie
udzielało pomocy nikomu takiemu .A teraz bomba! %7ładnego z Urbańskich nie było w domu w krytycznych
godzinach; dzieci. bawiły się u sąsiadów!
Przesłuchali taśmę z ostatnim zeznaniem Krzyckiej i postanowili pojechać do mieszkania Zawadzkich.
A tymczasem nad głową nic nie przeczuwającego inżyniera Urbańskiego, zbierała, się groz
ba burza.
*
 Dotarłszy do mieszkania Zawidzkich, obaj oficerowie rzucili się w pierwszej kolejności na środkową
szufladę biurka. Co prawda znajdujące się w niej papierki były już uprzednio dokładnie przewertowane i
posegregowane przez Kowalskiego, Roszczyk jednak chciał sprawdzić, czy pod dnem szuflady nie ma ja-
kiegoś schowka. 'Gdy po wyciągnięciu szuflady i oświetleniu wnęki latarką dojrzał wewnątrz coś białego,
bez słowa spojrzał na zmieszanego podporucznika i wsunął dłoń w otwór. Plik zmiętoszonych papierów
najwidoczniej wysunął się z przepełnionej szufladki i uwiązf poza tylną ścianką.
Roszczyk wyciągnął papiery jeden po drugim. Były tam dwie stare umowy na prace zlecone, jakieś
protokoły  w sumie nic ciekawego. Dopiero któryś z kolei świstek wywołał okrzyk kapitana.
 Popatrz no tutajł
Byl to skrypt dłużny. Wynikało z niego, że Urbański pożyczył od Janusza Zawidzkiego 20 000 zł, któ-
re zobowiązał się zwrócić w całości w dniu 17 maja bieżącego roku.
 O rany, przecież 17 maja było właśnie w ten poniedziałek!  wykrzyknął porucznik.
 No. to już coś jest  powiedział Roszczyk.  A
atwiej będzie skruszyć naszego inżynierka, ale to
jeszcze nie to, czego szukam!
Dla odmiany w chwilę potem Kowalski położył przed kapitanem list, pisany dużym, wyraz
nym pi-
smem. List był z Toronto, obfitował w różnego rodzaju informacje z życia jakiejś starszej pani; naszych
oficerów zainteresował jednał pewien szczególny fragment, pani pisała:
... A teraz, Krysiuniu. zwracam się do Ciebie z wielką prośba. Nie wiem, jak długo jeszcze pożyję, a
bardzo chciałabym Cię przed śmiercią zobaczyć. Pragnęłabym również poznać Twego męża, o którym mi
zbyt wiele, nie pisałaś. Proszę, abyś tu przyjechała  z mężem, jeśli to możliwe  i pobyła u mnie przez kil-
ka miesięcy. Uzbierałam dosyć pieniędzy, aby Wam zapewnić wygodną podróż i pobyt u mnie. Mam duże
mieszkanie, puste teraz po wyjez
dzie Marly. Jeżeli zechcecie  mam dosyć znajomych, którzy pomogą Wam
znalez
ć na ten okres odpowiednią pracę, abyście mogli porobić jakieś oszczędności na przyszłość. Ty jako
plastyczka na pewno znajdziesz tu pole do popisu, choćby wśród naszej Polonii. A więc czekam z niecierpli-
wością Twojej odpowiedzi. Możecie przylecieć samolotem, ale ja osobiście proponuję statek, bo podróż
morzem jest cudowna i relaks całkowity. Twoja kochająca matka chrzestna
Bronisława Sobecka
List nosił datę sprzed miesiąca, Roszczyk i Kowalski patrzyli na siebie bez słowa.
 Miał nosa ten profesor od czubków  zaśmiał się porucznik  ot i cała tajemnica nawrócenia Za-
widzkiego. %7łe też ludzie tak się czepiają tej zagranicy! A swoją drogą los się do nich uśmiechnął: daleka
podróż, mieszkanie i utrzymanie nic by ich nie kosztowały. Wszystko, co udałoby się im zarobić, przywiez
-
liby do kraju i...
 A to co znowu?  krzyknął nagle Roszczyk,. przerywając monolog młodszego kolegi. Chwilę mil-
czał, ściskając w ręce jakiś wycinek z  Expressu Wieczornego" Z przypiętym do niego wąskim paskiem
papieru  wreszcie bez słowa podał go Kowalskiemu.
Patrzyli teraz na siebie, nie dowierzając własnym oczom, i nagle obaj wybuchnęii gromkim śmiechem.
Kapitan oprzytomniał pierwszy.
 Jedziemy, szybko! Ale czekaj, zatelefonujÄ™.
 Połączył się z komendą i wydał polecenie, aby natychmiast sprowadzono Urbańskiego. Następnie up-
chali papiery byle jak do szuflady, zabrali dokumenty, które ich zainteresowały, i wypadli z mieszkania.
Gdy znalez
li się na parterze, do windy wsiadała młoda dziewczyna, której twarz wydała się Roszczykowi
znajoma. Uśmiechnął się pod nosem-
Kiedy około godziny piętnastej wylądowali ponownie w komendzie, Urbański już czekał.
Gdy znalazł się na krześle przed biurkiem Roszczyka, ten powiedział ostro:
 Usiłował, nas pan wykiwać, panie Urbański, ale nic z: tego. Gdzie pan był krytycznego dnia mię-
dzy godziną siedemnastą a dziewiętnastą?
 CÓ%7Å‚ to za ton, panie kapitanie  obruszyÅ‚ siÄ™ wezwany.  Przecież mówiÅ‚em już panu, że sie-
działem w domu z żoną i dziećmi.
 Kto może to poświadczyć?
 Jak to kto? Oczywiście żona.
 Niestety, żona tego nie poświadczy, bo jej również nie było w domu w tym czasie.
 Nie... było? Nie rozumiem  bąkał Urbański, patrząc zdumionym wzrokiem na kapitana.
 Był pan przekonany, że żona w tych godzinach siedziała w domu i może zapewnić panu alibi; otóż
wyprowadzam pana z błędu: znajdowała się w krytycznym czasie na ulicy Topolowej. [ Pobierz całość w formacie PDF ]