[ Pobierz całość w formacie PDF ]

oczami, ani rąk, ani nóg nie czuję, a Kirył mówi:
- No co, bierzemy go?
- Bierzemy - mówię.
Podnieśliśmy "pustaka" i niesiemy do wyjścia, bokiem idziemy.
CiÄ™\
kie ścierwo, nawet we dwóch niełatwo go targać. Wyszliśmy na
słoneczko i stoimy przy "kaloszu". Tender ju\
do nas Å‚apy wyciÄ…ga.
- No - mówi Kirył - raz, dwa...
- Nie - mówię - poczekaj. Na początek go postawimy. Postawiliśmy.
- Odwróć się - mówię - plecami. Odwrócił się bez słowa. Ja patrzę - na
plecach nic nie ma. Z tej i z tamtej strony go oglÄ…dam - nic nie widzÄ™.
Wtedy odwracam siÄ™ i patrzÄ™ na kanistry. Tam te\
niczego nie ma.
- Słuchaj - mówię do Kiryła, ale patrzę ciągle na kanistry. - Widziałeś tę
pajęczynę?
- Jaką pajęczynę? Gdzie?
- Dobra - mówię. - śebyśmy tylko zdrowi byli. A sam myślę: to się
dopiero oka\
e.
- No co - mówię. - A
adujemy?
 Władowaliśmy "pustaka" do "kalosza", postawiliśmy go na sztorc, \
eby
się nie turlał, stoi teraz sobie jak aniołeczek, czyściutki, nowiutki, w
miedzi słoneczko się odbija i niebieskawe pasma mgliście bełtają się
między dyskami. I teraz widać, \
e to nie "pustak", a coÅ› w rodzaju
naczynia, szklanego słoika z niebieskim syropem. Podziwialiśmy go przez
chwilę, potem wdrapaliśmy się do "kalosza" i bez zbędnych słów - w
powrotnÄ… drogÄ™.
Dobrze tym uczonym! Po pierwsze, pracują w dzień. A po drugie,
ciÄ™\
ko im tylko wtedy, kiedy idÄ… do Strefy, a ze Strefy "kalosz" sam
wraca - jest na nim zainstalowana taka aparatura, kursograf, czy jak mu
tam, który prowadzi "kalosz" dokładnie tym samym kursem, jakim szedł
poprzednio. PÅ‚yniemy z powrotem i powtarzamy wszystkie manewry,
przystajemy, powisimy chwilÄ™ - i dalej nad wszystkimi moimi mutrami
przechodzimy, moglibyśmy zbierać je z powrotem do woreczka.
Moi chłopcy oczywiście od razu odzyskali humor. Kręcą głowami na
cały regulator, prawie wszystek strach z nich wyparował - została tylko
ciekawość i radość, \
e wszystko tak dobrze się skończyło. Zaczęli gadać.
Tender macha rękami i grozi, \
e jak tylko zje obiad, natychmiast wraca do
Strefy znakować drogę do gara\
u, a Kirył wziął mnie za rękaw i zaczął mi
coś opowiadać o tej swojej wzmo\
onej grawitacji, to znaczy o "Å‚ysicy".
No, nie od razu co prawda, ale jednak ich usadziłem. Tak spokojniutko
opowiedziałem im, ilu idiotów skończyło fatalnie w powrotnej drodze na
skutek własnej głupoty. Milczcie, mówię, i uwa\
nie rozglÄ…dajcie siÄ™
dookoła, bo inaczej stanie się z wami to, co się stało z Lyndonem -
Kruszynką. Poskutkowało. Mawet, nie zapytali, co się właściwie stało z
Lyndonem - Kruszynką. Płyniemy w ciszy, a ja myślę tylko o jednym: jak
będę odkręcać manierkę, na ró\
ne sposoby wyobra\
am sobie pierwszy
łyk, a przed oczyma coraz to mi błyska srebrna pąjęczynka. Krótko
mówiąc, wydostaliśmy się ze Strefy, zapędzili nas razem z "kaloszem" do
odwszalni, czyli, wyra\
ając się naukowym językiem, do hangaru
sanitarnego. Szorowali nas do upojenia, napromieniowywali jakimÅ›
paskudztwem, obsypywali czymś i znowu płukali, potem wysuszyli i
powiedzieli: jesteście wolni, koledzy! Tender z Kiryłem wytaszczyli
"pustaka". Zleciały się nieprzebrane tłumy, \
eby się napatrzeć, i co
charakterystyczne - wszyscy tylko patrzÄ…, wydajÄ… z siebie entuzjastyczne
okrzyki, ale \
eby pomóc zmęczonym ludziom dz
wigać - na to nie było
odwa\
nych... Dobra, mnie to wszystko nie obchodzi. Mnie ju\
teraz nic
nie obchodzi...
Z
ciągnąłem z siebie skafander, rzuciłem na podłogę - sier\
anci sprzÄ…tnÄ…
- a sam prosto pod prysznic, bo cały mokry byłem od stóp do głów.
Zamknąłem się w kabinie, wyciągnąłem manierkę, odkręciłem i
przyssałem się do niej jak pijawka. Siedzę na ławeczce, w kolanach
miękko, w głowie pusto i ciągnę gorzałkę. Jak wodę. śyję. Zlitowała się
Strefa. Wypuściła, wiedz
ma. Zaraza najmilsza. Podła. śyję. Te
\
ółtodzioby nigdy tego nie zrozumieją, nikt prócz stalkera tego nie
zrozumie. I łzy spływają mi po twarzy ni to od wody, ni to sam nie wiem
od czego. Wydoiłem manierkę do dna, sam jestem mokry, a manierka
sucha. Oczywiście jak zwykle zabrakło jeszcze jednego ostatniego łyczka.
To nic, to jest do naprawienia. Teraz wszystko jest do naprawienia. śyję.
Zapaliłem papierosa, siedzę. Czuję, jak powoli się uspokajam. [ Pobierz całość w formacie PDF ]