[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wręczenie dyplomów - powiedział sztywno, gdy
wysiadała.
Spojrzała na jego nieruchomą twarz i domyśliła
się, jak trudno mu przychodzi pożegnać się z nią.
Z uśmiechem pochyliła się do okna.
- Nigdy sobie nie wybaczysz, jeśli przegapisz
takÄ… okazjÄ™ - powiedziaÅ‚a, patrzÄ…c na niego bÅ‚ysz­
czącymi oczami. - Już ja ci to obiecuję.
- Być może...
- Jedz
ostrożnie. I pamiętaj, że mam teraz
prawo własności.
- Po jednym pocaÅ‚unku? Jeszcze czego! - rzu­
cił krótko.
- Zawłaszczenie kulturowe... Przystosowanie
grup pierwotnych... Zamierzam zasymilować się
z tobą. - Wolno oblizała wargi. - Samo myślenie
o tym powinno pozbawić cię snu na następne
siedem miesięcy.
Wiedział, że jeśli nie ruszy natychmiast, nie
będzie już umiał odjechać. Wrzucił bieg.
- Niedoczekanie - warknÄ…Å‚, startujÄ…c.
Z
miejąc się cicho, patrzyła za odjeżdżającym
autem. Nie ma obaw, wróci tu, pomyślała.
ROZDZIAA
DZIEWI
TNASTY
Nikki siedziaÅ‚a zagrzebana wrÄ™cz w zaprosze­
niach Å›lubnych. AdresowaÅ‚a koperty, jednoczeÅ›­
nie próbujÄ…c wydÄ™bić od upartej agencji rzÄ…do­
wej zezwolenie na urzÄ…dzenie zebrania w ich
budynku.
- Mam pewne niezbywalne prawa - mówiła,
stawiajÄ…c kreseczkÄ™ przy literze  t". - Jednym
z nich jest prawo do zwoływania zgromadzeń
w dowolnym miejscu. To wasz budynek, ale
chodnik przed nim nie należy już do was. Mam
rację? - Roześmiała się. - Oczywiście, możecie
nas aresztować. Poranne dzienniki będą miały
świetne nagłówki! Nie chcecie tego? Tak właśnie
myślałam. Tak, ja też sądzę, że nie ma żadnych
przeszkód. Cieszę się na spotkanie. Dziękuję. Do
widzenia.
Odłożyła słuchawkę, znacznie bardziej przejęta
380 Gdy wybije północ
wypisywaniem adresów niż zrÄ™cznie przeprowa­
dzonÄ… rozmowÄ….
Kane przyglądał się jej, śmiejąc się do siebie.
MiaÅ‚a bystry umysÅ‚ i talent dyplomatyczny. Na­
prawdę była godna uwielbienia.
Czuła na sobie jego spojrzenie. Podniosła oczy
i uśmiechnęła się promiennie.
- Kończę już ostatnią setkę - oznajmiła.
- Szkoda, że nie możemy zgrać ślubu z wyborami
- rozmyślała głośno. - To by nam dało taką
przewagÄ™...
- Tylko twojemu kandydatowi - zaoponował.
- Twojemu szwagrowi - przypomniała.
- Czy ci już dziÅ› rano mówiÅ‚em, że ciÄ™ ko­
cham? - spytał, patrząc na nią ciepło.
- Tylko pięć razy - odparła. - Kilka razy
więcej na pewno nie zaszkodzi.
- A ty mi powiesz?
- Przecież mówię za każdym razem, gdy na
ciebie spojrzÄ™. PocaÅ‚uj mnie, ty wariacie! - Za­
rzuciła mu ręce na szyję i pociągnęła do siebie na
sofę. Niewiele brakowało, żeby wylądowali na
stoliku, gdzie stała filiżanka z wystygłą kawą
Nikki.
Oboje podnieśli głowy, gdy od drzwi doleciało
głośne chrząknięcie.
- Możecie na chwilę przestać? - złościł się
Clayton, patrząc na nich z przyganą. - Na miłość
boską, jeszcze nie było nawet śniadania.
Spojrzeli po sobie.
Diana Palmer
381
- Jesteś pewna, że to twój brat? - spytał Kane.
- Możliwe, że go adoptowali - mruknęła tuż
przy jego ustach. - Inaczej nie byÅ‚by takim zasadni­
czym ponurakiem. Szczególnie, że tyle zrobiłam dla
jego kampanii. Coś go widocznie zdenerwowało.
Clayton uznaÅ‚ to za zachÄ™tÄ™. PodszedÅ‚ do stoli­
ka, odsunął filiżankę i zaproszenia i zupełnie
nieświadom, że coś im przerwał, usiadł, krzyżując
ręce na kolanach.
- Derrie znów wróciÅ‚a do sprawy tej nieszczÄ™s­
nej sowy - zaczął z przeciągłym westchnieniem.
- Nikki, muszÄ™ wreszcie pozbyć siÄ™ tego ptaszys­
ka. Wiem, że... Nikki! Zostaw na chwilę swojego
narzeczonego i posłuchaj, co mówię! To ważne!
Z westchnieniem pomogła Kane'owi usiąść,
ułożyła się na jego kolanach i skupiła uwagę na
swoim bracie. Z podziwem patrzyli, jak kilka
ruchów wystarczyło, aby dać im do zrozumienia,
że jest skoncentrowana i uważna.
- Masz wrodzony talent do polityki - zauważył
Kane.
- Będę równie dobra jako matka - odparła,
kładąc dłoń na brzuchu. - A swoje obowiązki
wobec brata wypełniłam już z nawiązką.
- Mówisz o kampanii? - spytał Clayton.
- Mówię o twoim nowym wyborcy, którego
noszę. Już niedługo nie będę w stanie zbyt wiele
robić. Dziś rano - mówiła, patrząc z miłością na
Kane'a - musiałam iść na badania kontrolne.
Lekarz sprawdził tętno dziecka...
382
Gdy wybije północ
- y
le się czujesz? Nie mówiłaś, że wybierasz
się do lekarza - zaniepokoił się Kane.
- ChciaÅ‚am zrobić wam niespodziankÄ™. Wszyst­
ko jest w najlepszym porzÄ…dku! - dodaÅ‚a zniecierp­
liwiona, widzÄ…c dwie pary oczu wpatrujÄ…ce siÄ™
w niÄ… z obawÄ…. - Jednak sprawy trochÄ™ siÄ™
skomplikowały.
- To znaczy? - przestraszył się Kane.
- Lekarz usÅ‚yszaÅ‚ dwa serca - wyjaÅ›niÅ‚a, przy­
tulajÄ…c go mocniej.
- Dwa... - zaczÄ…Å‚ Kane.
- ...serca! - dokończył Clayton.
Obaj mężczyz
ni wymienili spojrzenia. Oczy
Kane'a były pełne pychy.
- Bliz
nięta! - ucieszył się, patrząc na Nikki
z promiennym uśmiechem.
- Właśnie! I co, braciszku? Podoba ci się taka
lojalność? - spytała, przytulając się do piersi
Kane'a. - Widzisz, to już nie tylko jeden nowy
wyborca. Od razu załatwiłam ci dwóch! [ Pobierz całość w formacie PDF ]