[ Pobierz całość w formacie PDF ]

szłość całej rodziny?
Zwinęła dÅ‚onie w pięści, wbiÅ‚a paznokcie w ciaÅ‚o i w mil­
czeniu pokręciła głową, gdyż bała się, że tym razem głos
może ją zawieść.
Rick również bez słowa z powagą skinął głową na znak,
że szanuje jej odmowę, po czym wyszedł, nie oglądając się
za siebie.
- %7Å‚egnaj, Rick - wyszeptaÅ‚a, bezsilnie opadÅ‚a na najbliż­
sze krzesło i ukryła twarz w dłoniach.
NapÅ‚ynęła ogromna fala rozdzierajÄ…cego bólu i zagar­
nęła ją bez reszty.
ROZDZIAA
SIEDEMNASTY
- Proszę się oświadczyć. Tylko tym razem bez porównań
do samochodu, dobrze?
- Nie ma sprawy. - Pan Faulkner ukląkł przed pustym
krzesłem. - Chciałbym przez resztę życia dzielić z tobą
twoje nadzieje, twoje marzenia, twoje tajemnice, twoje
wszystko. Czy pozwolisz mi na to?
- PiÄ™knie! - ucieszyÅ‚a siÄ™. - Chociaż nie do koÅ„ca jedno­
znaczne - dodała. - Koniecznie musi pan uklęknąć i wyjąć
pierÅ›cionek zarÄ™czynowy, by ta pani nie miaÅ‚a najmniej­
szych wątpliwości. Ma pan pierścionek?
- OczywiÅ›cie! - Pan Faulkner wyjÄ…Å‚ z kieszeni maÅ‚e pu­
dełeczko obciągnięte czarnym aksamitem i otworzył je.
WewnÄ…trz znajdowaÅ‚ siÄ™ ujmujÄ…co prosty w formie pier­
ścionek z iskrzącym dwukaratowym brylantem. Wrażenie
potęgował fakt, że płaska złota obrączka była wysadzana
mniejszymi brylantami.
- NaprawdÄ™ wspaniaÅ‚y - przyznaÅ‚a szczerze Tara. - PaÅ„­
ska wybranka ma szczęście.
Pan Faulkner dumie wypiÄ…Å‚ pierÅ›.
- To ja mam szczęście, panno Andrews.
- ProszÄ™ o tym nie zapominać, a wszystko pójdzie do­
brze - zapewniła, starając się przy tym nie myśleć o Ricku,
Darcy Maguire
132
który ledwie za kilka godzin poprosi o rękę Kasey Steel. -
Czy ona się czegoś domyśla?
- Nie sÄ…dzÄ™. - SiÄ™gnÄ…Å‚ po swojÄ… teczkÄ™. - Czyli pani zda­
niem jestem już gotowy, tak?
- Absolutnie. ProszÄ™ iść i uczynić swojÄ… ukochanÄ… bar­
dzo szczęśliwą kobietą - rzekła, łykając łzy.
MiaÅ‚a nadziejÄ™, że owa dziewczyna doceni urok i pro­
stotę pomysłu pana Faulknera. Otóż chciał oświadczyć się
w parku, podczas przejażdżki łódkÄ… po jeziorze. Nie zapo­
mniał też o tym, by na brzegu czekał na nich pod drzewem
miły, równie bezpretensjonalny piknik.
- Nawet pani nie wie, jak bardzo mi pani pomogła.
- NaprawdÄ™? W takim razie niezmiernie siÄ™ cieszÄ™. Ze­
chce mi pan z czasem dać znać, jak poszło?
- Oczywiście.
OtworzyÅ‚a przed nim drzwi, z uÅ›miechem uÅ›cisnÄ™li so­
bie dÅ‚onie. Tara zazdroÅ›ciÅ‚a panu Faulknerowi, którego ży­
cie osobiste było tak cudownie nieskomplikowane - miał
pewność, że to prawdziwa miłość, pragnął się ożenić i nie
szczędził wysiłków, by osiągnąć wymarzony cel.
Ledwo z powrotem usiadła za biurkiem i zapatrzyła się
pustym wzrokiem w ekran komputera, do jej maleńkiego
gabinetu zajrzała Skye.
- Hej, nie poszłabyś na kawę? - spytała wesoło.
Na twarzy Tary odbiło się zaskoczenie. Po przeżytym
zaÅ‚amaniu siostra spÄ™dzaÅ‚a w firmie niewiele czasu, wpa­
daÅ‚a do Camelotu zaledwie dwa razy w tygodniu i zazwy­
czaj szybko wracała do domu.
- Myślałam, że już wyszłaś.
- Nic z tego, siedzę do póz
nego wieczora. Mam urwanie
Wzorowe oświadczyny 133
gÅ‚owy z tym weselem Colsenów, ale jakoÅ› dobrze mi to ro­
bi. To co? Wyskoczymy na kwadrans?
Tara spostrzegła, że siostra po raz pierwszy od kilku lat
zmieniła fryzurę, a w dodatku kupiła seledynową bluzkę,
choć dotąd chodziła w szarościach, bielach i czerniach.
Ucieszyła się.
- Chętnie.
PoszÅ‚y do kawiarenki za rogiem, prawie pustej o tej po­
rze i usiadły przy swoim ulubionym stoliku.
- Powiedz, jak twój wypad do Brisbane - zagaiła Skye.
- Wróciłaś wcześniej, niż się spodziewałyśmy.
Serce Tary Å›cisnęło siÄ™ boleÅ›nie. Gdyby siostra wiedzia­
ła, że firma omal nie znalazła się na krawędzi katastrofy...
- Nie miałam po co dłużej tam siedzieć.
A gdyby powiedziaÅ‚a Skye o propozycji Ricka? Oczy­
wiÅ›cie, o ile dobrze odczytaÅ‚a sugestiÄ™ zawartÄ… w jego py­
taniu. Czy słusznie postąpiła, przedkładając dobro firmy
nad szczęście osobiste? Rano nie miała wątpliwości, lecz
to było rano...
- Dlaczego? CoÅ› nie tak?
Tara spuściła wzrok na splecione na podołku dłonie.
- Przeciwnie. Za kilka godzin mój klient się oświadczy.
Skye natychmiast wychwyciła brak entuzjazmu w jej
głosie.
- W takim razie wypada pogratulować ci sukcesu. Bo ta­
ki przecież był cel waszych spotkań, prawda?
Próbując nadal unikać wzroku siostry, Tara rozejrzała
siÄ™ po kafejce. W najciemniejszym kÄ…cie siedziaÅ‚a jakaÅ› pa­
ra, caÅ‚ujÄ…c siÄ™ tak namiÄ™tnie, jak ona z Rickiem w hotelo­
wym pokoju... Szybko odwróciła spojrzenie, po czym do-
Darcy Maguire
134
tarło do niej, co właśnie zobaczyła, i poczuła, jakby ktoś
poraził ją prądem. Popatrzyła na nich ponownie.
Panna Steel całowała się z mężczyzną, którego twarzy
Tara nie mogÅ‚a dostrzec w półmroku, lecz z caÅ‚Ä… pewnoÅ›­
cią nie był to Rick, gdyż był drobniejszej budowy i miał
jasne włosy. Kasey wyglądała inaczej niż zazwyczaj - miała
na sobie zwykłe dżinsy i sweterek, włosy ściągnęła w kitkę,
byÅ‚a prawie nieumalowana. Ewidentnie nie chciaÅ‚a, by kto­
kolwiek ją rozpoznał. I równie ewidentnie miała romans
na boku. Biedny Rick!
Tara podniosÅ‚a siÄ™ od stolika i pociÄ…gnęła zdumionÄ… sio­
strę za rękaw.
- Musimy stąd wyjść - zażądała zdławionym szeptem.
- Potem ci wytłumaczę.
- O co właściwie chodzi? - spytała Skye, gdy znalazły się
na zewnÄ…trz.
- Tam jest dziewczyna Ricka!
- Nic nie rozumiem.
- No, tego mojego ostatniego klienta, z którym spotka­
Å‚am siÄ™ w Brisbane.
- I co z tego?
- Ona obściskuje się z innym! - Tara była półprzytomna
ze zdenerwowania. Rick za parę godzin poprosi o rękę tę...
tÄ™ latawicÄ™, by nie powiedzieć gorzej. A jeÅ›li ona oÅ›wiad­
czyny przyjmie? Widać nie jest dla niej problemem granie
na dwa fronty.
- Trzeba mu powiedzieć!
Skye chwyciÅ‚a jÄ… za ramiÄ™, gdyż Tara już chciaÅ‚a popÄ™­
dzić do samochodu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]