[ Pobierz całość w formacie PDF ]

150
Móri, Móri, to była jej ostatnia myśl.
Móri czuł, że otacza go jakaś czerwona mgła. Zdawało mu się, że napastnicy
porzucili go pod drzewami, a ciało przykryli gałęziami i chrustem.
Umieram, pomyślał. Kochani pomocnicy, nie opuszczajcie mnie! Nie mogę te-
raz zostawić moich najbliższych na łasce losu. Tiril mnie potrzebuje, oni ją upro-
wadzili, odebrali mi światło mego życia. Ona potrzebuje pomocy. I Erling też.
Został zrzucony ze skały. Wierny stary Erling, nie, nie zniosę tej myśli. Pomóżcie
nam wszystkim!
Szumiało i dudniło mu w uszach, niczego już właściwie nie odczuwał, wszyst-
ko było ciemnoczerwone, czarnoczerwone, ale ból, który go na chwilę przeszył,
rozpłynął się póz
niej i nie powracał, pewnie już więcej się nie pojawi. Skądś z da-
leka dochodził do niego poprzez szum i dudnienie głęboki, głuchy śpiew chóru
umarłych czarnoksiężników, którzy czekali na niego, przyjmowali go tym smut-
nym śpiewem do swego grona, a on płynął ku nim przyzywany rzewnymi tonami
pieśni.
Tiril, Tiril, moja ukochana! Dolg, mój pierworodny synu, który za mój szalony
postępek w kościele w Holar musiałeś przyjąć część ciążącego na mnie przekleń-
stwa. To moja wina, że ty. . .
Mała Taran o żywych szelmowskich oczach i Villemann, moje ukochane dzie-
ci, czy nie zobaczę was już nigdy więcej?
Ciemnoczerwony mrok zrobił się czarny, śpiew chóru narastał tak, że bębenki
w uszach groziły popękaniem.
Potem nastąpiła wielka cisza, a zaciśnięta pięść Móriego rozwarła się. Na bez-
władnej dłoni leżał pęczek zmiętego mchu brunatnego koloru. To był też kolor
Móriego.
Móri  brunatny niczym torf. Móri  duch czarnoksiężnika.
Wzgórze z ruinami twierdzy Graben trwało spokojne w ciszy kończącego się
dnia.
 Jak morze wzburzone,
Gdy wicher nadciÄ…ga
Jak szum fali sunÄ…cej
Słyszałem westchnienie,
Przeczucie dnia
Pośród Hadesowej nocy,
Stłumione, tajemne
I pełne zdumienia .1
1
Fragment czwartej części poematu Gustafa Frödinga  Sny w Hadesie .
Rozdział 20
Dolg, gwałtownie obudzony, usiadł na łóżku.
Najpierw trwał bez ruchu, przerażony, jakby nasłuchiwał. Ale jedyne, co do
niego docierało, to równy oddech śpiącego w pokoju obok Villemanna i skrzypie-
nie łóżka, kiedy mała Taran przewracała się na drugi bok.
Dolg zsunął się na podłogę i boso poszedł przez pokoje do sypialni babci
Theresy.
 Babciu! Babciu, musisz się obudzić  wyszeptał. Theresa usiadła i patrzy-
ła przed siebie zaspana. Zapaliła świecę i wtedy zobaczyła stojącego przy łóżku
wnuka.
Ale zobaczyła też coś jeszcze. W drzwiach stał ogromny, czarny den.
Theresa głęboko wciągnęła powietrze. Wiele czasu minęło, odkąd po raz ostat-
ni widziała dziwnego towarzysza Dolga, i nigdy też jego postać nie rysowała się
tak wyraz
nie jak teraz.
Bliz
niaki, pomyślała ogarnięta trwogą. Gdzie są bliz
niaki? Czy coÅ› im siÄ™
stało?
 Co się dzieje, Dolg?  spytała tak spokojnie, jak tylko potrafiła.
W kilkanaście minut póz
niej do sypialni babci wpadły też bliz
niaki i zdumio-
ne patrzyły na starszego brata. Tymczasem Dolg i Theresa zdążyli porozmawiać
i wiedzieli już, co trzeba robić.
 Dlaczego Dolg tutaj jest?  zapytała Taran i wślizgnęła się do łóżka babci.
Theresa uroczyście ujęła ręce dziewczynki. W jej oczach pojawiły się łzy.
 Taran i Villemann. . . moje dzieci, coś złego stało się z waszą mamą i z ta-
tą. Dolg się o tym dowiedział, ale nie we śnie, nie spał wtedy. Wezwał go jego
duch opiekuńczy. I teraz Dolg będzie musiał iść i spełnić swoje pierwsze zadanie.
Prawdopodobnie on jest jedynym, który może pomóc rodzicom, a przynajmniej
jednemu z nich.
 Jak to? Co się stało mamie i tatusiowi, i wujkowi Erlingowi, och, dlaczego
ja nie mogę spełnić żadnego tajemniczego zadania?  pytał Villemann jednym
tchem.
 Nie wiemy, co się stało z naszymi ukochanymi, ale wygląda na to, że
152
najbardziej poszkodowany jest tatuś. Dolg mówi, iż jego wielki czarny opiekun
otrzymał wiadomość od towarzyszy Móriego, że sprawa jest okropnie pilna.
 A wuj Erling?  zapytała Taran.  Czy on nic nie może zrobić?
Odpowiedział Dolg:
 Zdaje się, że z nim też nie jest najlepiej. Nie wiem, co się stało, ale najpierw
mam spróbować pomóc tacie.
 A co z mamą?  zapytała Taran; broda jej drżała.
 Też niedobrze, ale najwyraz
niej z mamą nie ma aż takiego pośpiechu. Mu-
szę się teraz zbierać, powinienem się ubrać i czym prędzej ruszać w drogę!
Theresa zsunęła stopy na podłogę.
 PrzygotujÄ™ ci coÅ› do jedzenia.
 Dolg!  zawołał Villemann za odchodzącym do swego pokoju bratem. 
Czy to jest to twoje wielkie zadanie?
 Nie, nie, to coś ekstra. Przyszło całkiem niespodziewanie.  Zatrzymał się
w drzwiach.  Chociaż może nie tak całkiem. Zdaje mi się, że cień przeczuwał,
iż to nadejdzie.
 SkÄ…d ty to wiesz?
 Ogniki  powiedział Dolg w zamyśleniu.  Przez całe życie wiedzia-
łem, że wołania karłów kiedyś mnie wezwą. Ale w ostatnich latach pojawiły się
również ogniki.
Ręce Theresy mechanicznie przygotowywały jedzenie na drogę dla chłopca.
I dla Nera, bo przynajmniej tyle poczucia bezpieczeństwa Dolg powinien mieć,
wiedzieć, że ma przy sobie swego najlepszego przyjaciela. Nieobecna myślami
przygotowywała skromny posiłek, najprostszy z możliwych, bo czas naglił.
Wszystkie jej uczucia i myśli były jednak gdzie indziej.
Nie powtórzyła bliz
niakom wszystkiego, co Dolg jej powiedział: %7łe ich ojciec
przekroczył już granicę krainy zimnych cieni, ale że są jeszcze dwa elementy, któ-
re pozwalają mieć odrobinę nadziei. Przede wszystkim jego pomocnicy przy nim
czuwają, by nie pogrążył się w najgłębszym mroku Z
mierci, a po drugie on jako
czarnoksiężnik już kiedyś odważył się wejść na terytorium Z
mierci, jest więc te-
raz odporniejszy niż zwyczajni ludzie. Dlatego też towarzyszące mu duchy mogą
go przez jakiś czas zatrzymać. Ale nie długo. [ Pobierz całość w formacie PDF ]