[ Pobierz całość w formacie PDF ]

udało mi się wprowaó
ić przepuklinę do wnętrza.
W tym miejscu opowiadania doktora Fornerola księgarz Paillot poszedł usłużyć da-
mom, które żądały zajmujących książek do czytania na wsi. Doktor, zwracając się tylko
do pana de Terremondre, ciÄ…gnÄ…Å‚ dalej:
 Byłem wykończony. Mówię memu chłopu:  Trzeba pozostać w łóżku i o ile moż-
ności leżeć na wznak, aż bandażysta zrobi wam pas podług moich wskazówek. Trzeba
leżeć na wznak, bo inaczej znów uwięz
nie! Wiecie teraz, jak to smakuje! Nie mówię już
o tym, że któregoś dnia możecie z tego klapnąć. Zrozumieliście?  Tak jest, panie dok-
torze! No, dobrze! Idę na ó
ieó
iniec umyć się pod studnią. Pojmuje pan, że po tej
czynności musiałem się nieco oczyścić; rozbieram się po pas do naga i przez kwadrans
szoruję się szarym mydłem. Potem ubieram się znów. Wychylam kieliszek wina, któ-
re przyniesiono mi do ogródka. Przyglądam się, jak wstaje szary ó
ień, słucham śpiewu
skowronka i wracam do pokoju chorego. Ciemno w nim zupełnie. Wołam w kierunku
łóżka:  Hę? Zrozumiano? Leżeć nieruchomo, aż przyniosą nowy pas. Ten, który macie,
anat e an e W cieniu wiązów 40
nic nie wart. SÅ‚yszycie? Nikt nie odpowiada.  Z
picie? Wtem słyszę za sobą głos starej:
 Panie doktorze, nie ma go już w domu, pilno mu było iść do winnicy .
 Poznaję po tym naszych chłopów  rzekł pan de Terremondre.
Zamyślił się i dodał:
 Panie doktorze, Paulina Giry ma teraz czteró
ieści ó
iewięć lat. Debiutowała w 1876
roku w Wodewilu; miała wtedy dwaó
ieścia dwa lata. Jestem tego pewny.
 W takim razie miałaby teraz lat czteró
ieści trzy, bo mamy rok 1897.
 To niemożliwe  rzekł pan de Terremondre  ma najmniej sześć lat więcej niż
Róża Max, która z pewnością przekroczyła czteró
iestkÄ™.
 Róża Max! Nie przeczę, ale mimo to jest to jeszcze piękna kobieta  powieó
iał
doktor.
Ziewnął, przeciągnął się i dodał:
 Powróciwszy od chorego o szóstej rano, zastaję w swoim przedpokoju dwóch pie-
karczyków, którzy oznajmiają mi, że gospodyni ich, piekarka z ulicy des Tintelleries,
właśnie ma roó
ić.
 Ale  rzeki pan de Terremondre  czyż aż dwóch piekarczyków trzeba było,
żeby to panu powieó
ieć?
 Przysłano ich po kolei  odrzekł doktor.  Pytam ich, czy wystąpiły już cha-
rakterystyczne objawy. Nie odpowiadają, a wtem nadjeżdża trzeci piekarczyk na wózku
swego pana. Wsiadam, sadowię się obok niego. Skręcamy i oto pęó
Ä™ po bruku ulicy des
Tintelleries.
 Przypomniałem sobie  zawołał pan de Terremondre  Giry debiutowała w Wo-
dewilu w 69 r., a w 76 mój kuzyn Courtrai znał ją& i często u niej bywał.
 Czy mówi pan o Jakubie de Courtrai, rotmistrzu dragonów?
 Nie, o Agenorze, który umarł w Brazylii& Ma ona syna, który zeszłego roku
skończył Saint-Cyr.
Tak przemawiał pan de Terremondre, kiedy pan Bergeret, profesor naó
wyczajny na
wyó
iale humanistycznym, wszedł do sklepu.
Pan Bergeret był jednym z trzech kandydatów do krzeseł akademickich firmy Paillot
i najwytrwalszym jej gościem. Przyjacielską ręką przerzucał tam stare i nowe utwory,
a chociaż nie kupił nigdy żadnej książki, z obawy, by nie podrapała go żona lub cór-
ki, był zawsze życzliwie przyjmowany przez pana Paillot, który wysoce go szanował jako
rezerwuar i destylator tego kunsztu literackiego, z którego żyją i bogacą się księgarze.
Ten kąt starych ksiąg był jedynym miejscem w mieście, w którym pan Bergeret przeby-
wać mógł z zupełnym zadowoleniem. W domu pani Bergeret przepęó
ała go z pokoju
do pokoju dla różnych powodów gospodarskich; w uniwersytecie ó
iekan, który go nie
znosił, wyznaczył mu na wykład ciemną i niezdrową piwnicę, dokąd niewielu schoó
iło
studentów, a w trzech ośrodkach towarzyskich miasta krzywo patrzono na niego za to,
że nazwał Joannę d'Arc maskotą żołnierską.
Pan Bergeret wsunÄ…Å‚ siÄ™ do kÄ…ta starych ksiÄ…g.
 ò
ień dobry panom. Co nowego?
 Tylko ó
iecko piekarki z ulicy des Tinteileries  rzekł doktor.  Sprowaó
i-
łem je na świat przed dwuó
iestu minutami. Miałem właśnie opowieó
ieć to panu de
Terremondre. I mogę dodać, że nie poszło to bez trudu.
 To ó
iecię  rzekł profesor  wahało się, czy się naroó
ić, czy nie. Nigdy nie
zgoó
iłoby się na to, gdyby było obdarzone rozumem i zdolnością przewidywania i wie-
ó
iało o losie człowieka na ziemi, a w szczególności w naszym mieście. [ Pobierz całość w formacie PDF ]