[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zaÅ‚a na ciemnÄ… gÄ™stwinÄ™ lasu za obozem. - Nie mogÄ™ cze­
kać dłużej na pana Cantera. Idę dalej.
- Ale...
- IdÄ™ - powtórzyÅ‚a stanowczym tonem i pomaszero­
wała w stronę drzew. Skończył się czas biernego czekania,
musiała działać. Po kilku pierwszych krokach odwiodła
kurek strzelby. Tak na wszelki wypadek.
Will galopem wpadł do Tinderbox i zatrzymał klacz
przed swoim domem. Sklep byÅ‚ zamkniÄ™ty na gÅ‚ucho. Zaj­
rzał przez okno i stwierdził, że Mei Li mówiła prawdę.
Lada i półki świeciły pustkami. Nie została nawet jedna
cynowa patelnia.
ZaklÄ…Å‚ pod nosem. KlÄ…Å‚ jeszcze, kiedy tylnymi drzwia­
mi wszedł na zaplecze. Zobaczył otwarty róg z prochem,
rozrzucone ubrania i nieporządek na stole. Kate musiała
wyjechać w wielkim pośpiechu.
Podszedł do łóżka i przesunął dłonią po zmiętoszonym
kocu i lekkim wgÅ‚Ä™bieniu na poduszce, gdzie w nocy spo­
czywała jej głowa.
Dwie minuty póz
niej wyciÄ…gnÄ…Å‚ kowala za kark z kuz
ni
na ulicÄ™.
- Którędy pojechała?
- Na południe, a potem na zachód. Przecież wiesz.
Normalną drogą. - Przerażony Mustart dygotał jak osika
w jego uścisku.
- TrzÄ™siesz siÄ™? To dobrze. - Will puÅ›ciÅ‚ go i w zamy­
śleniu odszedł na bok. - Pozwoliłeś jej wyjechać z miasta
w towarzystwie dwóch pijaków.
- UsiÅ‚owaÅ‚em jÄ… zatrzymać. PrzysiÄ™gam, że usiÅ‚owa­
łem! Kiedy posłałem Floyda z nowiną, myślałem, że pójdą
z tym do ciebie. Nie miałem pojęcia, że...
- Daj spokój. - Will spojrzał na słońce połyskujące na
bÅ‚Ä™kitnym niebie, żeby sprawdzić, która godzina. Po trze­
ciej, może czwarta.
- O której wyjechali?
- Przed południem.
- Zatem na pewno są już na miejscu. - Gwizdnął na
konia. Klacz posłusznie podbiegła do niego.
- Może nie. Wiesz, że zimÄ… muÅ‚y poruszajÄ… siÄ™ jak mu­
chy w smole.
Will chwyciÅ‚ Mustarta za koszulÄ™ na piersiach i szarp­
nÄ…Å‚ go ku sobie.
- Módl się, żeby jej się nic nie stało.
- Will, przysiÄ™gam! ZrobiÅ‚em wszystko, żeby jÄ… po­
wstrzymać. Sam wiesz, jaka jest uparta, kiedy coś strzeli
jej do głowy.
Pewnie, że wiedziaÅ‚. To sprawiaÅ‚o, że klÄ…Å‚ o wiele czÄ™­
ściej niż kiedyś. Chmurnym wzrokiem popatrzył na ulicę
w stronÄ™ skÅ‚adu Eldridge'a Landerfelta. Witryna byÅ‚a za­
słonięta ciężkimi okiennicami.
Dziwne iskierki zamigotały w czarnych oczach Willa.
- Jeszcze nie wróciÅ‚ - odezwaÅ‚ siÄ™ Mustart, jakby czy­
tał w jego myślach. - Może dopiero jutro? A tymczasem...
- Ruchem głowy wskazał na klacz.
- Zatrzymam jÄ…. Przynajmniej na razie.
Kowal nie próbował się kłócić.
Will wskoczył na siodło, gotów pędzić na ratunek Kate,
lecz nagle Å›ciÄ…gnÄ…Å‚ wodze. Z bocznej uliczki, która pro­
wadziła do chińskiego obozu, dobiegł do brzęk uprzęży
i tupot końskich kopyt.
- A niech mnie szlag! - mruknął Mustart. - Przecież
to Dunnett. Ale, na miłość boską, dlaczego nadjeżdża
z tamtej strony?
Will zaciął klacz i niemal jednym skokiem znalazł się
obok wozu. Dunnett był sam. Kate z nim nie przyjechała.
Will wstrzymał konia w poprzek drogi, zmuszając
woz
nicę, by też się zatrzymał.
- Gdzie ona jest?
- Niby kto? - Dunnett był szczerze zdumiony.
- Kate, idioto. Nie widziałeś jej?
Dunnett pokręcił głową.
- Nikogo nie widziaÅ‚em. MusiaÅ‚em pojechać na pół­
noc starym indiaÅ„skim szlakiem. Droga byÅ‚a zablokowa­
na. JakiÅ› wypadek.
- Co?
- Packettowie rozwalili wóz. Ośka im pękła albo koło.
Rozkraczyli siÄ™ niedaleko Spanish Camp.
- Packettowie?! Przecież Mustart twierdził, że to ty...
- Will rzuciÅ‚ okiem na starannie uÅ‚ożony Å‚adunek i zrozu­
miał, że kowal się pomylił. Tak to już bywa z plotkami.
- Wreszcie dostali za swoje. Nadciągnęli chłopcy
z Colony i rozgrabili im dosłownie wszystko. Landerfelt
wpadnie w czarnÄ… rozpacz, gdy siÄ™ o tym dowie.
- Packettowie wciąż tam koczujÄ…? - Will poczuÅ‚ dziw­
ny ucisk w brzuchu.
- Tego nie wiem. Kiedy ostatni raz ich widziałem,
wciąż się biedzili przy naprawie.
- A Kate pojechała do nich... - Will nie dokończył
zdania.
Wbił pięty w boki konia i pognał na południe. Bryły
zeschniÄ™tego bÅ‚ota, pryskajÄ…ce spod koÅ„skich kopyt, za­
dudniły w drewnianą ścianę kuz
ni. Mustart z rozdziawionÄ…
gębą patrzył za znikającym jez
dz
cem.
Jakieś trzy godziny póz
niej Will znalazÅ‚ siÄ™ przed na­
miotem Rosy Beecham w Spanish Camp. Sam nie wie­
dział, co go powstrzymywało przed uduszeniem Floyda
Cantera.
- Masz za to, że ją spuściłeś z oczu! - Will jednym
szarpnięciem postawił go na nogi i wepchnął z powrotem
do namiotu. Floyd zatoczyÅ‚ siÄ™ i przyÅ‚ożyÅ‚ roztrzÄ™sionÄ… rÄ™­
kÄ™ do krwawiÄ…cego nosa.
- Powiedz swojemu kolesiowi, że jak wytrzez
wieje, to
czeka go to samo!
Floyd obejrzał się i czknął donośnie.
Will zaklÄ…Å‚.
- Bardzo ci na niej zależy, prawda? - Rosę Beecham
stanęła w kręgu światła padającego z wejścia do namiotu.
- Co takiego? - Will dopiero teraz ją zauważył.
- Pierwszy raz widzÄ™, żebyÅ› tak siÄ™ zachowywaÅ‚ z po­
wodu jakiejÅ› kobiety.
Nie miał zamiaru wdawać się w dyskusje. W milczeniu
podszedł do konia i wyjął z futerału strzelbę Matta.
- Dawno poszła?
- Jakąś godzinę temu. Na pewno nie zaszła daleko.
Miał nadzieję, że rzeczywiście tak było.
- A widziałaś może któregoś z Packettów?
" - Ani śladu. - Rosę popatrzyła w głąb namiotu na
garstkę górników zajętych dziewczętami. - Mogliby
wpaść. Rozkręciliby trochę interes.
- Jeśli zobaczysz Kate, to postaraj się ją zatrzymać.
Nawet jeśli będziesz musiała ją związać.
Rosę zatrzepotała rzęsami i uśmiechnęła się.
- A po co czekać? Mam tu kilka uczynnych dziewczy­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]