[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wkrótce też ponownie pojawiło się przeświadczenie o ich
Chodzi zatem o uznanie tego, co jest nowe w Nowym
związku z celebracją Eucharystii, wraz ze świadomością, że
Testamencie, chodzi o zrozumienie ewangelii jako Dobrej
Eucharystia i gÅ‚oszenie orÄ™dzia nie powinny być traktowa­
Nowiny, a dzięki temu o nauczenie się postrzegania we
ne oddzielnie. Zresztą, idee głoszące radykalną świeckość
wÅ‚aÅ›ciwy sposób również jednoÅ›ci Starego i Nowego Przy­
wydarzenia chrześcijańskiego i niereligijny charakter wiary
mierza, jedności Bożego działania. Bowiem to właśnie ich
wyrastajÄ… ze zbiegu okolicznoÅ›ci, jaki nastÄ…piÅ‚ w XX wie­
nowość zawiera siÄ™ w tym, że orÄ™dzie Chrystusa i Jego dzie­
ku. Dla Lutra teorie te byłyby bez wątpienia niezrozumiałe
ło są jednocześnie wypełnieniem tego wszystkiego, co je
i nie do przyjęcia. Istotnie, właśnie gałąz
protestantyzmu
poprzedziÅ‚o, ukazaniem siÄ™ w widzialnej postaci tego cen­
odwołująca się do Lutra rozwinęła silną tradycję kultową,
trum, które jednoczy w sobie historię Boga z nami. Jeśli
której pogłębienie w czasie tzw. wiosny liturgicznej w XX
stawiamy pytanie o centralny punkt Nowego Testamentu,
3
wieku umożliwiÅ‚o owocne spotkania ekumeniczne . Zosta­
to napotykamy samego Chrystusa. Nowością w Nim nie
Å‚y tutaj podjÄ™te uprawnione pytania Reformacji, lecz stop­
są właściwie nowe idee. Nowością jest osoba: Bóg, który
niowo zaczęto zwracać baczniejszą uwagę na te elementy
staje się człowiekiem i przyciąga do siebie człowieka. To
dlatego punkt wyjÅ›cia do naszych dociekaÅ„ stanowi chry­
stologia. Nic dziwnego, że epoka liberalna interpretowała
3
Pouczająca w tym względzie jest lektura następujących pozycji:
postać Chrystusa, opierajÄ…c siÄ™ w caÅ‚oÅ›ci na wÅ‚asnych za­
W. Birnbaum, Das Kukusproblem und die liturgischen Bewegungen des.
20. Jahrhunderts, Bd. I Die deutsche katholische liturgische Bewegung,
Å‚ożeniach, bÄ™dÄ…cych odzwierciedleniem - zgodnie z panu­
Tübingen 1966, Bd II Die deustche evangelische liturgische. Bewegung,
jÄ…cymi w XIX w. tendencjami - opisanych przed chwilÄ…
Tübingen 1970. Na temat debaty ekumenicznej: K. Lehmann -
kategorii. Jezus - twierdzono - przeciwstawiÅ‚ religii, zde­
W. Pannenberg (red.), Lehrverurteilungen - kirchentrennend?, I - III,
Freiburg - Göttingen 1986-1990. formowanej w sensie rytualistycznym, czysty etos, a jed-
100
101
IV. NATURA KAPA
AC
STWA
KOZ
CIÓA
- WSPÓLNOTA W DRODZE
sÅ‚annictwa Jezusa w formie najbardziej zrozumiaÅ‚ej odda­
nostkÄ™ - kolektywowi. Jawi siÄ™ On jako wielki nauczyciel
je zapewne formuła Janowa, którą w sposób tak głęboki
moralnoÅ›ci, który uwalnia czÅ‚owieka od kultowych i ry­
odczytał św. Augustyn:  Mea doctrina non est mca..."
tualnych przymusów, stawiając go, z jego indywidualnym
4
(7,16). Jezus nie ma niczego, co byłoby Jego własnością,
sumieniem, bezpoÅ›rednio przed Bogiem . W drugiej polo­
nie posiada niczego, oprócz Ojca. W Jego nauce w grę
wie XX w. refleksje te spotkały się z ideami pochodzenia
wchodzi On sam, dlatego stwierdza, że nawet to, co jest
marksistowskiego: Chrystus ukazuje siÄ™ tym razem jako
w najwyższym stopniu Jego własnością, a więc Jego  Ja",
rewolucjonista miłości, sprzeciwiający się zniewalającej
wcale do Niego nie należy. To, co jest Jego, nie jest Jego,
wÅ‚adzy instytucji, i umiera w walce przeciwko tymże in­
nie istnieje nic poza Ojcem, wszystko bez reszty pochodzi
stytucjom (w szczególności przeciwko kapłaństwu). Staje
od Niego i istnieje dla Niego. Właśnie przez to, że Jezus jest
się On prekursorem walki o wolność ubogich, zmierzającej
niejako  wywłaszczony", ogołocony z samego siebie, jest
do zbudowania  królestwa", czyli nowego społeczeństwa
5
On w pełni jedno z Ojcem. Całkowita rezygnacja z siebie
ludzi wolnych i równych .
stanowi gwarancjÄ™ udzielenia Mu definitywnego manda­
Osoba Jezusa, którą spotykamy w Biblii, jest jednak
tu do reprezentowania Ojca, gdyż staje się On doskonałą
zupełnie inna. Oczywiście, nie możemy tutaj rozwinąć
przejrzystością i obecnością Ojca. Odłóżmy na bok fakt,
pełnej chrystologii. Rozstrzygające znaczenie ma dla nas
że w tym całkowitym powierzeniu się Chrystusowego  Ja"
fakt, że Jezus twierdzi, iż otrzymał misję bezpośrednio od
ojcowskiemu  Ty" i w wynikajÄ…cym stÄ…d wzajemnym prze­
Boga, a wiÄ™c we wÅ‚asnej osobie reprezentuje On autory­
nikaniu siÄ™ owego  Ja" i  Ty", odbija siÄ™ tajemnica trynitar-
tet samego Boga. We wszystkich ewangeliach jawi siÄ™ On
na, która staje się jednocześnie wzorem naszej egzystencji.
jako posiadacz mandatu, władzy pochodzącej od Boga
Dla nas ważne jest tutaj to, że Jezus stworzył nową formę
(Mt 7,29; 21,23; Mk 1,27; 11,28; A
k 20,2; 24,19 i in.). Jezus
- Dwunastu, która póz
niej, po zmartwychwstaniu zamie­
gÅ‚osi orÄ™dzie, którego sam nie wymyÅ›liÅ‚; On zostaÅ‚  po­
nia się w posługę Apostołów, czyli Posłanych. Jezus udziela
słany" z zadaniem, wywodzącym się od Ojca. Ewangelista
Apostołom swojej władzy, swojej mocy, a w ten sposób ich
Jan rozwinÄ…Å‚ w sposób wyjÄ…tkowo jasny tÄ™ ideÄ™ posÅ‚an­
posÅ‚uga zostaje Å›ciÅ›le sprzężona z Jego wÅ‚asnym posÅ‚an­
nictwa, nie czyniÄ…c jednak przy tym nic innego, jak tylko
nictwem:  Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje", mówi do
potwierdzając i wyjaśniając punkt widzenia, który zajmuje
Dwunastu (Mt 10,40; por. A
k 10,16; J 13,20). Przychodzi
centralne miejsce również u synoptyków. Paradoks po-
tu na myÅ›l rabinistyczne stwierdzenie:  WysÅ‚annik jakie­
goś człowieka to jakby on sam". Potwierdzają to wszystkie
teksty, w których Jezus przekazuje uczniom swoją władzę:
Znamienne dla tego stanowiska jest dzieło A. Von Harnacka,
Das Wesen des Christentums (1900), wznowienie, Stuttgart 1950.
Mt9,8; 10,1; 21,23; Mk6,7; 13,34; A
k9,l; 10,19. Zbieżność
"' Por. np. L. Boff, ]esus Cristo Libertador, Petropolis 1972.
103
102
IV. NATURA KAPA
AC
STWA
KOZ
CIÓA
- WSPÓLNOTA W DRODZE
służba, w której jesteśmy całkowicie oddani drugiemu, owo
formy posÅ‚annictwa Jezusa z formÄ… posÅ‚annictwa Aposto­
dawanie tego, co nie pochodzi od nas, w języku Kościoła
łów zostaje póz
niej rozwinięta w sposób wyjątkowo jasny
nazywa się sakramentem. Właśnie to mamy na myśli, gdy
w Czwartej Ewangelii:  Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja
określamy święcenia kapłańskie słowem sakrament: tutaj
was posyłam" (13,20; 17,18; 20,21;)'.
nie eksponuje siÄ™ wÅ‚asnych siÅ‚ i zdolnoÅ›ci; tutaj nie powie­
Doniosłość tego stwierdzenia staje się oczywista tylko
rza siÄ™ urzÄ™du jakiemuÅ› wyjÄ…tkowo sprawnemu funkcjo­
wówczas, gdy przywołamy na myśl to, co powiedzieliśmy
nariuszowi, który znajduje odpowiednie dla siebie zajęcie,
niedawno na temat struktury misji Jezusa, to znaczy, że
po prostu dlatego, że może na tym zarobić; nie chodzi tu
caÅ‚e Jego posÅ‚annictwo jest relacjÄ…, wiÄ™ziÄ…. Dlatego zro­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]