[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Spojrzała na twarze otaczających ją osób. Niewątpliwie musiała dojść do wniosku, że
wyglÄ…dajÄ… groz
nie, bo zwróciła się w stronę Billa, który jako jedyny sprawiał wrażenie
zaniepokojonego jej stanem.
 Ach, mój wielki Angliku  rzekła miękko.  Nie niepokój się. Już mi lepiej.
 Jest pani pewna?  spytał Bill niespokojnie.
 Tak. My, Węgrzy, mamy nerwy ze stali.
Na twarzy Billa pojawił się wyraz niewysłowionej ulgi. Bundle miała szczerą ochotę go
kopnąć.
 Jeszcze wody?  spytała chłodno.
Hrabina pokręciła głową. Jimmy, będąc bardziej czułym na wdzięki niewieście,
zaproponował drinka. Hrabina łaskawie przyjęła ofertę. Upiwszy nieco spojrzała wokół, tym
razem nieco bardziej przytomnie.
 Co się stało?  spytała.
 Mieliśmy nadzieję  rzekł nadinspektor  że dowiemy się tego od pani.
Hrabina zmierzyła go wzrokiem, jako że widziała go pierwszy raz w życiu.
 Byłam w pani pokoju  zauważyła Bundle.  A
óżko jest nietknięte.
Urwała i wpatrywała się w nią oskarżające. Hrabina przymknęła oczy i wolno skinęła
głową.
 Och, zaczynam sobie przypominać. To było okropne! Czy mam wszystko opowiedzieć?
Nadinspektor Battle odparł  Tak, jeśli łaska , zaś Bill w tym samym momencie rzucił
 Nie, jeżeli nie ma pani siły .
Hrabina spoglądała to na jednego, to na drugiego. Wreszcie poddała się pod natarczywym
wzrokiem nadinspektora.
 Nie mogłam zasnąć  zaczęła.  Ten dom mnie przytłacza, czułam się taka napięta i
zdenerwowana. Chodziłam po pokoju tam i z powrotem. Próbowałam czytać, ale nie mogłam
znalez
ć nic interesującego. Postanowiłam więc, że zejdę do biblioteki i poszukam jakiejś
ciekawej książki. Wyszłam z pokoju. Wszędzie było cicho&
 Przepraszam  wtrącił Battle  ale czy pamięta pani, która to była godzina?
 Nigdy nie zwracam uwagi na takie drobiazgi  odparła hrabina z wyższością i wróciła
do przerwanego wÄ…tku.
 Było tak cicho, że słychać było każde skrzypnięcie deski w podłodze. Zeszłam po
schodach najciszej, jak tylko umiałam&
 Dlaczego?
 Nie chciałam nikogo obudzić, oczywiście  odparła oburzona.  No więc weszłam do
biblioteki i stanęłam tutaj, przy tej półce, szukając jakiejś dobrej książki.
 Zapaliwszy światło, ma się rozumieć?
 Nie, nie zapalałam światła. Miałam ze sobą latarkę.
 Ach tak!  rzekł nadinspektor.
 Nagle  ciągnęła hrabina dramatycznie  coś usłyszałam. Jakiś stłumiony szelest.
Czyjeś kroki. Zgasiłam latarkę i schowałam się za tym parawanem.
Kroki były coraz bliżej. Ktoś wszedł do pokoju i zapalił światło. Włamywacz!
 Zaraz, moment&  zaczął Jimmy, ale w tej samej chwili ciężka stopa nadinspektora
spoczęła na jego stopie. Jimmy zrozumiał aluzję.
 Myślałam, że umrę ze strachu  ciągnęła hrabina.  Starałam się nie oddychać. Ten
człowiek stanął i nasłuchiwał. Potem znowu usłyszałam kroki tego potwora&
Jimmy ponownie otworzył usta, by zaprotestować, ale znowu zmuszony był je zamknąć.
 Przeszedł na drugą stronę pokoju i stał tam parę chwil, a potem wrócił i zgasił światło.
Usłyszałam, że zamyka drzwi, ale nie wyszedł, tylko znowu podszedł do drzwi na taras. Boże,
jak się bałam! Myślałam, że wejdzie na mnie po ciemku! Potem zapadła cisza. Myślałam, że
wyszedł na zewnątrz, ale bałam się wyjrzeć. Musiało minąć parę minut. Ciągle było cicho.
Już miałam zamiar zapalić latarkę i wyjść, kiedy nagle&
 Proszę mówić dalej.
 Ach, jakie to było straszne! Nigdy, przenigdy tego nie zapomnę! Oni się chcieli
pozabijać! To było okropne! Szamotali się po pokoju, rozbijali meble& W pewnej chwili
zdawało mi się, że słyszę krzyk kobiety, ale to musiało być na zewnątrz. Ten włamywacz
miał taki straszny, ochrypły głos. Ciągle mówił  Puszczaj, puszczaj . Ten drugi mówił jak
gentleman. Miał taki miły, kulturalny głos.
Jimmy tym razem nie protestował.
 Nie mówił nic konkretnego  kontynuowała hrabina.  Raczej przeklinał.
 Rzeczywiście gentleman  zauważył Battle.
 A potem rozległ się huk i kula uderzyła w półkę tuż obok mnie. I wtedy chyba
zemdlałam.
Spojrzała na Billa, a ten ujął ją za rękę.
 Biedactwo  rzekł ze współczuciem.  Idiota  pomyślała Bundle.
Nadinspektor Battle ruszył w stronę półki wskazanej przez hrabinę. Pochylił się i przez
chwilę czegoś szukał. Wreszcie podniósł coś z podłogi.
 To nie była kula, pani hrabino  oznajmił.  To łuska z naboju. Panie Thesiger, z
którego miejsca oddał pan strzał?
Jimmy podszedł do drzwi na taras.
 Jeżeli dobrze pamiętam, stałem mniej więcej tutaj. Nadinspektor Battle stanął obok
Jimmy ego.
 To by się zgadzało  mruknął.  Pusta łuska leci w prawo do tyłu. Kaliber 455.
Wcale się nie dziwię, że hrabina wzięła ją za kulę. A
uska uderzyła w półkę o stopę od niej.
Kula zaś odbiła się od futryny. Bez wątpienia znajdziemy ją rano, chyba że nasz włamywacz
nosi jÄ… w swoim ciele.
Jimmy ze smutkiem pokręcił głową.
 Obawiam się, że Leopold nie spisał się zbyt dobrze.
Hrabina spoglądała na Jimmy ego.
 Pańska ręka!  wykrzyknęła ujrzawszy opatrunek.
 A więc to pan&
Jimmy skłonił się uprzejmie.
 Cieszę się, że mam kulturalny głos. I spieszę zapewnić, że za nic nie użyłbym
wulgaryzmów, gdybym wiedział, że w pobliżu jest dama.
 I tak niewiele rozumiałam  odparła hrabina z uśmiechem.  Wprawdzie moja
guwernantka była Angielką&
 Raczej wątpię, żeby uczyła panią podobnych słów  zgodził się Jimmy.
 Ale co tu się działo?  dopytywała się hrabina. [ Pobierz całość w formacie PDF ]