[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podjechali z powrotem na Lilac Lane, gdzie Agatha napisała kartkę do Roya.
Oparła ją o puszkę kawy rozpuszczalnej stojącej na kuchennym stole.
 Chyba do nich wrócę  powiedział Roy.  Może znalez
li adres tego leka-
rza.
 Jakiego?  zapytała Emma.
 Otóż Harrison Peterson połknął śmiertelną dawkę tabletek nasennych. Chcą
się upewnić, czy rzeczywiście sam je wykupił.
Emma dostrzegła okazję. Natychmiast ją pochwyciła:
 Pójdę z panem. Ja też jestem detektywem.
 Z
wietny pomysł  pochwalił Roy.
Emma matkowała mu i otaczała opieką. Zdaniem Roya, Agatha Raisin powin-
na się od niej uczyć.
Podeszli do sąsiedniej chaty. Zadzwonili, ale nikt im nie otworzył. Agatha
kompletnie zapomniała, że Roy nie ma klucza. Roy odwrócił się i rozejrzał.
 Jej samochód tu stoi, ale jego zniknął. Moim zdaniem brzydko się zachowa-
li. Jestem głodny. Wie pani co? Zaproszę panią na lunch.
LR
T
Emma poweselała. Najwyraz
niej ten młodzieniec gustował w znacznie star-
szych kobietach. Choć jej serce tęskniło za Charlesem, pochlebiało jej, że tak
młody człowiek zechciał jej dotrzymać towarzystwa.
Kiedy szef Roya usłyszał, że zamierza odwiedzić Agathę, zaproponował, żeby
spróbował ją namówić na ponowne podjęcie pracy na zlecenie w Londynie. Roy
wykombinował sobie, że zabierze Emmę na drogi posiłek, ale wliczy go w koszty
jako poczęstunek dla Agathy.
Pojechali do Oksfordu i zaparkowali przy hotelu Randolph. Miał nadzieję, że
ludzie uznają Emmę za jego matkę. Wyglądała jak dama, jaką każdy uczeń w
szkole pragnąłby pokazać kolegom podczas szkolnych zawodów sportowych.
Własnej nie wspominał zbyt dobrze. Była szorstka i apodyktyczna.
Podczas lunchu Emma zaczęła opisywać swoje nieszczęśliwe życie. Faktycz-
nie przeżyła wiele złego przez większą część życia, ale sporo nieszczęść sama
wymyśliła. Mściła się na osobach, które w pracy sprawiły jej przykrość, rozpo-
wszechniając na ich temat nieprawdziwe plotki. Raz omal nie straciła posady.
A
adna sekretarka błyskawicznie awansowała. Wszyscy ją lubili. Emma z zawiści
wycisnęła tubkę kleju Superglue na klawiaturę jej komputera. Wcześniej skasowa-
ła jej wszystkie pliki. Ponieważ część z nich zawierała tajne dokumenty, wezwano
policjantów z wydziału śledczego. Emma włożyła rękawiczki, ale ktoś ją widział,
jak wychodziła z pokoju poszkodowanej. Choć nie udowodniono jej winy, od tej
pory okazywano jej niechęć w Ministerstwie Obrony. Nadal uważała, że zrobiono
wiele hałasu o nic. Pliki odzyskano z twardego dysku, a klawiaturę zastąpiono
nowÄ….
Oczywiście zataiła przed Royem swoje wykroczenie. Roy słuchał jej zachłan-
nie, zafascynowany opowieścią. Choć pracowała jako sekretarka, twierdziła, że
LR
T
wysyłano ją jako szpiega za granicę z różnymi ważnymi misjami. Wymyśliła kilka
barwnych historyjek.
Nagle uświadomiła sobie, że jeśli Roy powtórzy którąś z nich Charlesowi albo
Agacie, to nie ma szans, by w nie uwierzyli. Dlatego poprosiła:
 Proszę nie mówić Agacie ani Charlesowi o mojej tajnej działalności. Wła-
ściwie panu też nie powinnam o niej opowiadać, ale jest pan wspaniałym słucha-
czem. .. i bardzo atrakcyjnym młodym człowiekiem
Komplement ogromnie ucieszył Roya. %7łałował, że nie włożył swojego białego
garnituru.
LR
T
ROZDZIAA
VI
 Mieliśmy szczęście  stwierdził Charles.  Niech Bóg błogosławi Azja-
tów. Przyjmuje dziś od drugiej po południu. Zostało nam trochę czasu na posiłek.
Jak go podejść? Spytać wprost? Czy zamierzasz symulować chorobę, a potem wy-
ciągnąć od niego informację podczas rozmowy?
 Zapytam wprost. ZadzwoniÄ™ do Roya. CzujÄ™ siÄ™ winna wobec niego.
Agatha zadzwoniła do siebie do domu, ale Roy nie odebrał. Zjedli w pubie ka-
napkę, po czym wrócili do gabinetu. Pięciu pacjentów już oczekiwało na przyję-
cie. Agatha podeszła do recepcjonistki i wręczyła jej wizytówkę.
 Chcielibyśmy zamienić kilka słów z doktorem Singhiem  poprosiła.
Recepcjonistka była olbrzymią kobietą. Szerokie biodra wystawały poza sie-
dzenie fotela. Ogromny biust rzucał cień na klawiaturę komputera stojącego na
biurku. Mimo potrójnego podbródka miała zadziwiająco małą głowę. Agatha oce-
niła ją na nie więcej niż trzydzieści lat. Jej rozmiary nasunęły Agacie skojarzenie z
naturalnej wielkości zabawnymi figurami z kartonu w miejscowościach letnisko-
wych, gdzie turyści fotografują się jako karykaturalne postacie, wsadzając głowę
w wycięty otwór.
 Musicie państwo poczekać, aż pan doktor przyjmie wszystkich pacjentów
 odparła recepcjonistka.
 Proszę usiąść.
LR
T
Usiedli więc i czekali w nieskończoność. Agatha kilkakrotnie próbowała do-
dzwonić się do Roya, zarówno na telefon komórkowy, jak i na własny domowy.
Niestety, ani razu nie odebrał.
W końcu powiedziano im, że doktor Singh ich przyjmie. Doktor Singh, niski
mężczyzna o ciemnej cerze, w okularach i białym fartuchu, w przeciwieństwie do
swej recepcjonistki był nieprawdopodobnie chudy.
 Już rozmawiałem z policją  zaczął.  Widzę, że jest pani prywatnym de-
tektywem. Przypuszczam, że interesują panią tabletki nasenne, które rzekomo
przepisałem pacjentowi.
 Tak  potwierdziła Agatha żarliwie.
 Pan Harrison Peterson przychodził do mnie od niedawna. Cierpiał na nadci-
śnienie tętnicze. Przepisałem mu środek na obniżenie ciśnienia. Policja pokazała
mi opakowanie. Ktoś ostrożnie odkleił oryginalną etykietkę z fiolki zawierającej
barbiturany. Podejrzewam, że nad parą usunął naklejkę z tabletek na nadciśnienie.
Następnie nakleił w to miejsce część tej pierwszej, z nazwą środka nasennego, a
potem fragment drugiej z moim nazwiskiem i adresem apteki.
 W takim razie z całą pewnością został otruty
 stwierdził Charles.
Kiedy wyszli na dwór, Agatha zauważyła:
 W tym układzie sprawa znowu pozostaje otwarta. W jaki sposób morderca
nakłonił Petersona do przyjęcia tabletek na sen?
 Nie wyobrażam sobie, jak to zrobił. Ciekawe, co wykazała sekcja  zasta- [ Pobierz całość w formacie PDF ]