[ Pobierz całość w formacie PDF ]

czym wolno pobiegł na prawo, w zupełnie ciemną z tej strony ulicę. Maria, kiedyśmy póz
niej
rozmawiali o tej beznadziejnej nocy, zawsze kwestionowała tego psa, a jeżeli nawet robiła
ustępstwo co do jego  prawdziwości , kwestionowała fakt obsikania przez niego plakatu CDU.
Mówiła, że jestem całkowicie pod wpływem jej ojca i, nie zdając sobie sprawy z kłamstwa czy
przeinaczania prawdy, stwierdziłbym, że pies  uświnił plakat CDU, nawet gdyby to był w rzeczy-
wistości plakat SPD. Tymczasem jej ojciec gardził SPD o wiele bardziej niż CDU, a ja co widziałem,
to widziałem.
Dochodziła już piąta, kiedy odprowadzałem Heinricha do domu i kiedyśmy szli przez
Ehrenfeld, coraz to mruczał do mnie, wskazując drzwi domów:  Wszystko to moje owieczki,
wszystko moje owieczki . Drzwi otworzyła jego jazgotliwa gospodyni o żółtawych nogach, ze złością
skrzecząc:  Cóż to znowu? Poszedłem do domu i po kryjomu uprałem prześcieradło w łazience w
zimnej wodzie.
Ehrenfeld, pociągi załadowane węglem brunatnym, sznury do rozwieszania bielizny, zakaz
kąpania się i czasem nocą spadające z szelestem przed naszym oknem paczki śmieci, jak
przelatujące niewypały, których groz
ba rozwiewała się w chwili upadku z głuchym klaśnięciem,
przedłużana co najwyżej toczeniem się zgubionej skorupy jajka.
Heinrich miał przez nas znowu awanturę ze swoim proboszczem, ponieważ chciał dla nas
dostać pieniądze z funduszu na cele dobroczynne. Poszedłem wtedy jeszcze raz do Edgara
Wienekena, Leon przysłał nam swój zegarek kieszonkowy do zastawienia. Edgar wydębił coś niecoś
z robotniczej kasy zapomogowej i mogliśmy przynajmniej zapłacić za lekarstwa, taksówkę i połowę
honorarium lekarza.
Myślałem o Marii, o zakonnicy odmawiającej różaniec, o słowie  przekątna , o psie, o
plakatach wyborczych, o cmentarzysku samochodów i o moich zziębniętych rękach po upraniu
prześcieradła - a jednak nie mógłbym przysiąc, że to wszystko było naprawdę. Nie mógłbym także
przysiąc, że staruszek w konwikcie Leona opowiadał mi, jak telefonuje do zapowiedzi pogody w
Berlinie, żeby nadwerężyć finanse Kościoła, a jednak słyszałem to, tak jak słyszałem jego mlaskanie
i przełykanie, kiedy pochłaniał swój budyń karmelowy.
19.
Nie namyślając się długo i nie wiedząc jeszcze, co powiem, nakręciłem numer Moniki Silvs.
Zanim przebrzmiał pierwszy dzwonek, podniosła słuchawkę i powiedziała: - Halo!
Sam jej głos dobrze mi zrobił. Jest mądry i mocny. Powiedziałem: -Tu Hans, chciałem...- Ale
ona przerwała mi: - Ach, to pan...
Nie zabrzmiało to obraz
liwie ani nieprzyjemnie, ale wyraz
nie można było poznać, że czekała na
telefon od kogoś innego. Może od przyjaciółki, może od matki. Mimo to poczułem się urażony.
- Chciałem pani tylko podziękować - powiedziałem. - Pani była taka dobra. - Czułem wyraz
nie
zapach jej perfum  Tajga czy coÅ› w tym rodzaju, o wiele za mocnych dla niej.
- Tak mi przykro - powiedziała. - To musi być dla pana straszne. - Nie wiedziałem, co ma na
myśli: recenzję Kosterta, którą widocznie czytało już całe Bonn, czy ślub Marii, czy też obie te
rzeczy naraz. - Czy mogę panu w czymś pomóc? - spytała cicho.
- Owszem - odparłem. - Mogłaby pani przyjść tu i zlitować się nad moją duszą, a także nad
moim kolanem, które mi mocno spuchło.
Monika milczała. Spodziewałem się, że zaraz powie  dobrze , i było mi trochę nieswojo na
myśl, że naprawdę mogłaby przyjść. Ale ona powiedziała:
- DziÅ› nie mogÄ™, oczekujÄ™ wizyty.
Powinna była, a przynajmniej mogła powiedzieć, kogo oczekuje, przyjaciółki czy przyjaciela.
Słowo  wizyta przygnębiło mnie.
Powiedziałem:
- No, to może jutro. Prawdopodobnie będę musiał co najmniej z tydzień przeleżeć.
- Czy mogłabym coś jeszcze zrobić dla pana, to znaczy coś, co dałoby się załatwić przez telefon?
Brzmienie jej głosu pozwalało mi mieć nadzieję, że może jednak chodzi o wizytę przyjaciółki.
- Owszem - odparłem. - Mogłaby mi pani zagrać mazurka B-dur opus 7 Chopina.
Roześmiała się i powiedziała:
- Ależ pan miewa pomysły! - Pod wpływem jej głosu po raz pierwszy zachwiałem się w mojej
monogamii. - Nie bardzo lubiÄ™ Chopina i gram go z
le.
- Ach, to nic nie znaczy - powiedziałem. - Ma pani pod ręką nuty?
- Gdzieś tu muszą być. Niech pan chwileczkę zaczeka. - Odłożyła słuchawkę na stół, słyszałem,
jak idzie przez pokój. Wróciła dopiero po kilku minutach i przypomniało mi się, co Maria kiedyś
mówiła, że nawet niektórzy święci mieli przyjaciółki. Naturalnie tylko duchowe, ale bądz
co bÄ…dz
:
dawały im to, co w tej sprawie jest duchowe. Ja nawet tego nie miałem. Monika podniosła słu-
chawkę. - No - powiedziała z westchnieniem - mam już te mazurki.
- ProszÄ™, niech pani mi zagra mazurka B-dur opus 7 Nr 1.
- Parę lat nie grałam Chopina, musiałabym trochę poćwiczyć.
- Pani nie chce, żeby pani gość usłyszał, że pani gra Chopina?
- Ach - odpowiedziała ze śmiechem - on może to spokojnie usłyszeć.
- Sommerwild? - spytałem bardzo cicho, usłyszałem jej okrzyk zdziwienia i ciągnąłem: - Jeżeli
rzeczywiście o niego chodzi, to niech mu pani spuści na głowę wieko fortepianu.
- Wcale na to nie zasłużył - odpowiedziała. - Bardzo pana lubi.
- Wiem i nawet w to wierzę - odparłem - ale wolałbym mieć tyle odwagi, żeby go zamordować.
- Poćwiczę trochę i zagram panu mazurka - powiedziała Monika prędko. - Zadzwonię do pana. [ Pobierz całość w formacie PDF ]