[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ktoś zadzwonił do drzwi.
Kolka podszedł do drzwi i zobaczył, że stoi za nimi dziewczyna w ciemnych
okularach, szczelnie owinięta chustą.
 Czy tutaj mieszka Nikołaj Gawriłow?  zapytała.
 To ja  przyznał się Gawriłow, któremu od razu spodobał się niski, lekko
chrapliwy głos dziewczyny.
 Kawaler?  zapytała dziewczyna.
 Rozwiedziony.
 A
aknie prawdziwej miłości?  zapytała dziewczyna.
 Jeszcze jak!  powiedział Gawriłow.
 No to mam do was list od firmy  Mitsubishi Lovers . List został wydruko-
wany dużą rosyjską czcionką.
Drogi przyjacielu!  stało w nim.  Dowiedzieliśmy się o Twoim proble-
mie i postanowiliśmy ci pomóc. Posyłamy Ci na próbę genetycznie wyhodowaną
idealną kochankę i żonę, najukochańszą istotę, Twoje seksualne marzenie Galinę
G. Zapoznaj się z nią, porozmawiaj. Jeśli ci się spodoba  zostaw sobie. A nam
przyślij tylko podpisany papier o żądaniu zwrotu Japonii wysp południowokuryl-
skich. Otrzymanie tego listu będziemy uważali za początek naszej milej i owocnej
współpracy.
Póki Gawriłow, poruszając wargami, czytał list, przybyła zdjęła ciemne oku-
lary, zrzuciła chustę i skromnie usiadła na krzesełku w kącie pokoju, ułożywszy
dłonie na kolanach.
160
Gawriłow obrzucił ją spojrzeniem, potem przypatrzył się uważnie, runął przed
nią na kolana i poprosił o rękę i serce.
 Jestem gotowa być dla ciebie idealną kochanką i żoną  powiedziała Ga-
lina w niezłym rosyjskim.  Ale najpierw podpisz list.
Powiadają ludzie, że w Guslarze już pojawiło się około czterdziestu idealnych
kobiet z Japonii.
Ogólnie są wspaniałe, ale mówi się też, że są okropnie zazdrosne.
1996
przełożył Eugeniusz Dębski
Klina, klinem
Piętro Poganini odziedziczył jednopokojowe mieszkanie po śmierci swojej
babci Wasylisy Fieoktisownej Pogankinej w piętrowym domu z cegły na ulicy
Puszkina, na jej zbiegu z ulicÄ… RadzieckÄ….
Spadek przyszedł w bardzo szczęśliwym momencie, ponieważ mieszkanie
w Winnicy musiał zostawić swojej drugiej żonie Odarce, a otrzymanej od Związ-
ku Prawdziwie Rosyjskich Pisarzy mansardy w Moskwie nie udało się wyszarpać
od trzeciej i niewdzięcznej żony Waleni. Wyszło, że gwiazdce rosyjskiej litera-
tury masowej przyjdzie nocować na dworcach, ponieważ przyjaciołom i kochan-
kom tak już dopiekł, że nawet przynoszona na nocleg w charakterze daru butelka
 Grzełki , nie załatwiała sprawy. Zwłaszcza, że i tak sam ją wypijał, w potem kle-
ił się do córki gospodarza albo do jego żony, czasem tłukł naczynia i wrzeszczał,
że Tołstoja, owszem, czytał, ale Tołstoj, znaczy się, jakoś mu nie leży.
Z pieniędzmi też nie było gładko, ponieważ za  Potyczkę na orbicie Saturna
i  Kochankę robota nie otrzymał żadnych pieniędzy.
W chwili tego pieniężnego i duchowego kryzysu, zmarła babcia Wasylisa, któ-
rej Pogankin od dziecka nie widział, więc przyjechał do Wielkiego Guslaru, mając
nadzieję, że spienięży mieszkanie za porządne dolary i nabędzie za nie powierzch-
niÄ™ mieszkaniowÄ… w Moskwie.
Piętro wszedł we władanie mieszkaniem o powierzchni osiemnastu metrów
kwadratowych i porozwieszał gdzie się dało ogłoszenia. Nie zaproponowano mu
więcej niż trzydzieści dolarów, a i to pod warunkiem, że naprawi cieknący dach.
Piętro nie znalazł lepszego rozwiązania, jak zakochać się w Darii Hoff, córce
kierownika apteki weterynaryjnej, a kiedy nie było już odwrotu, ożenił się z tą ko-
bietą i zrozumiał, że następny etap jego twórczości będzie ściśle związany z mia-
steczkiem Wielki Guslar. Trudno  na małych grządkach też wyrastają ogromne
arbuzy!
Rano Piętro Poganini wkładał odpowiednio do pogody albo kapcie albo wa-
lonki i szedł do nabiałowego, a potem po solone ogórki. Pierwszy sklep był dla
Daszy, której serwował kawę do łóżka, a ogórki dla siebie  żeby przeczyścić
mózg przed kolejnym zasiadaniem do biurka.
162
Właściwie więcej o Piętrze Pogankinie nie da się powiedzieć. Siedzi, pracuje,
popija, je ogórki, pisze powieść. Ani pożytku, ani szkody nie przynosi.
Ale w pewnej chwili w Wielkim Guslarze zaczęły się dziać dziwne rzeczy.
Wracający jesiennym zmierzchem ze szkoły, powtarzający drugą klasę Sie-
mion Liszajew i Ritka Polakowa natknęli się na czarnego smoka, wolno lecącego
nad ulicą, który co jakiś czas wypuszczał z nozdrzy jasny płomień i biały dym.
Drugoklasiści rzucili się do ucieczki.
Smok pędził za nimi, muskając szponami ziemię, a to, że pościg odbywał
się w całkowitej ciszy, wystraszyło dzieciaki jeszcze bardziej, niż gdyby ryczał
i tupał.
Dzieci wybiegły na plac przed Halą Targową, gdzie zauważył ich spacerujący
z psem staruszek A
ożkin.
Potem A
ożkin zobaczył smoka, który uderzył piersią w brzeg Hali Targowej,
ale przeszedł przez nią na wylot, jakby była niematerialna.
W tym momencie A
ożkin, który chwycił pieska na ręce i wiał za dzieciakami,
nie pomyślał, że bezcielesnym może być sam smok. Może dlatego, że bardzo
przekonująco chlustał z niego płomień.
Od rana następnego dnia miasto znalazło się we władzy fantomów, co do któ-
rych nie wszyscy połapali się od razu, że są fantomami. Dlatego, kiedy tłum kra-
snoludów uzbrojonych w topory, wypadł na jezdnię moskwicza Miszy Stendala,
to ten tak depnął w hamulce, że w efekcie wyrżnął w lipę na chodniku. Wielu
widziało krasnoludów, ale gdzie zniknęli po incydencie, nie wiedział nikt. Nato-
miast przed stołówką numer 1 przemaszerowała grupa kosmonautów w dziwnych
skafandrach. Kosmonauci urządzili rozpaczliwą strzelaninę z przerażającymi zie-
lonymi istotami, obwieszonymi broniÄ… wyraz
nie nieziemskiego pochodzenia. TÄ™
strzelaninę widziało mnóstwo ludzi, ponieważ miała miejsce podczas przerwy
obiadowej dokładnie pod urzędem miejskim. Najpierw ludzie tylko sobie patrzyli,
ale kiedy rozległy się pierwsze serie i zielone promienie zaczęły razić przeciwni-
ka, gapie rzucili się do ucieczki. Część powywracała się, podrapała i poobijała,
kogoś podeptano, ktoś był ranny. Ale kontuzje, co należy podkreślić, nie były wy-
nikiem działania broni kosmicznych wojowników  ich powodem była panika
i ścisk. Co prawda, guslarczycy nie przyznają się do tego. Im się wydaje, że bar-
dziej honorowo jest paść z ręki przybysza niż mieć guza z ręki, czy raczej łokcia,
Matriony A
ożkinej.
Od tej chwili miasto znalazło się pod panowaniem potworów.
Nawet najkrótsza i niepełna lista fantomów, zamieszkujących ulice, a czasem
nawet mieszkania guslarczyków, mogłaby wprawić w przerażenie naszego czy-
telnika.
Na ulicach pojawiały się, rozpływały się w powietrzu albo pękały jak bańki
mydlane, uganiały się za dziećmi, psami, przechodniami, biły się między sobą,
straszyły babcie, oblegały izbę porodową i właziły do szpitala: smoki, węże, ża-
163
by wielkości parowozu, rusałki w szortach z blasterami. Do tego widziani byli [ Pobierz całość w formacie PDF ]