[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Zaczęła się ubierać, ale szybko zmieniła zdanie. Gdyby major
Lambert wtargnął do ich pokoju, to nie mogła być całkiem
ubrana... nie po tym, jak Lambert zastałjąz mężem nagą w łożu.
Naturalnie gdyby major odkrył, że jej mąż w tej chwili jest
244
tylko waÅ‚kiem z poÅ›cieli, miaÅ‚aby poważny kÅ‚opot. Nie wie­
działa, co w takiej sytuacji powiedzieć, postanowiła jednak nie
martwić się na zapas.
%7łołnierz pilnujący jej drzwi wcale się nie ruszał. Przyczynę
zrozumiaÅ‚a, gdy stanęła przy drzwiach i usÅ‚yszaÅ‚a ciche po­
chrapywanie. Ucichło ono natychmiast, gdy w sieni rozległ się
stukot ciężkich butów.
Major Lambert miał rację, dz
więki niosły się w tym domu
wyjÄ…tkowo dobrze. Rozmowa, którÄ… prowadziÅ‚ ze swoim goÅ›­
ciem na dole, była słyszalna na piętrze. Zbudziła wartownika,
a Anne wprawiła w stan najwyższej czujności.
Szybko wskoczyła do łóżka.
Głos Lamberta nadal niósł się echem po całym domu.
Wydawał się odrobinę bełkotliwy, jakby major wypił dużo
wina. Serce Anne zamarło, gdy usłyszała wzmiankę o lordzie
Tiebauld, ale mężczyz
ni wyszli na dwór.
WyskoczyÅ‚a z poÅ›cieli i znalazÅ‚a siÄ™ przy oknie. Przewidy­
wała, że oficerowie pójdą do piwnicy. Nie omyliła się.
Gość majora Lamberta był schludnym, niskim żołnierzem.
Anne pomyślała, że pułkownik chyba nie jest wyższy od niej.
Mężczyz
ni znikli w piwnicy. Mniej więcej pięć minut póz
niej
wyłonili się ponownie, ale Anne nie widziała ich twarzy.
Wzburzony pułkownik mówi coś do majora. Nie wiedziała
jednak, co miałoby to znaczyć.
Skryła się z powrotem w łóżku, obawiając się, że Lambert
może w każdej chwili zjawić się na kontrolę. W uszach
zabrzmiał jej trzask wyłamywanych drzwi, który zapamiętała
z nocy, gdy zabrano jej ojca.
Z trudem odgrodziła się od tego wspomnienia. To nie była
odpowiednia chwila na panikÄ™.
Sprawdziła, czy wałki z pościeli mają odpowiedni kształt
i ułożyła się plecami do drzwi. Zamknęła oczy.
245
Frontowe drzwi się otworzyły. Wojskowe buciory zastukotały
na schodach.
Starała się oddychać równomiernie, ale nie była w stanie.
Major Lambert i jego gość przystanÄ™li przed samymi drzwia­
mi sypialni.
- Tiebauld jest tu w Å›rodku, puÅ‚kowniku - powiedziaÅ‚ Lam­
bert. Trochę zniżył głos, lecz i tak dobrze go rozumiała. -
Rzucili się na siebie z żoną jak króliki.
- Króliki? - zdziwił się pułkownik.
- Wiecie, sir - tłumaczył major. - Te rzeczy...
NastÄ…piÅ‚a chwila ciszy, a potem puÅ‚kownik parsknÄ…Å‚ Å›mie­
chem.
- Tutaj? Przy wszystkich waszych ludziach?
- Mnie też to zdziwiło - powiedział Lambert. - Znam
Tiebaulda ze szkoły. Całe Eton się z niego śmiało. Nie potrafił
przejść przez pokój, żeby się nie potknąć o własną nogę. Ale
dzisiaj pokazał, że jest nienasyconym ogierem.
Anne słuchała tej nieokrzesanej opowieści z rozpalonymi
policzkami, ale w głębi duszy odczuła też niepokój. Chciała
wierzyć w to, że Aidan wziął ją z miłości. Czy jednak nie była
to tylko część planu wystrychnięcia na dudka majora Lamberta?
- 1 wszystko słyszeliście? - spytał pułkownik.
- Nie można było tego uniknąć - odparł major. - Mam
racjÄ™, Williams?
- Tak jest, sir - odpowiedział wartownik.
- No, teraz są cicho - stwierdził pułkownik.
Nastąpiła wymowna pauza.
- Może nawet za cicho - powiedziaÅ‚ Lambert. Anne wyob­
raziła sobie, jak przykłada ucho do drzwi, nie zaskoczyło jej
więc, gdy drzwi nagle się uchyliły.
Wstrzymała oddech.
- E, nadal tam jest - powiedział major Lambert, jakby ani
246
przez chwilę nie sądził inaczej. Zamknął drzwi. - Musiał się
w końcu zmęczyć. - Zaczął się śmiać, ale ponieważ pułkownik
mu nie zawtórował, szybko przestał. - Czy coś się stało, sir? -
spytał drętwo.
Pułkownik odszedł od drzwi. Anne natężyła słuch.
- Majorze, lord Tiebauld cieszy się dużym szacunkiem
zarówno wśród miejscowych ziemian, jak i wśród ludu. Jeśli
Gunn go nie wyda, nie możecie oskarżyć go o zdradę stanu.
Inaczej doprowadzicie do sytuacji, w której będę musiał odciąć
się od waszej decyzji. Czy wyrażam się jasno?
- Gunn będzie mówił.
- To wy tak twierdzicie, majorze. W każdym razie dziś
wieczorem Gunn na pewno niczego nie powie. Ten człowiek
w piwnicy sprawia wrażenie półżywego.
- Byłem trochę zbyt gorliwy - przyznał major. - Sierżant
Fullerton ma ciężką rękę. Ale Gunn dojdzie do siebie.
- Wasza w tym głowa, majorze. Bo inaczej będziecie musieli
przeprosić lorda Tiebauld, który może bardzo uprzykrzyć mi
życie. Gdyby do tego doszło, możecie być pewni, że poświęcę
was bez mrugnięcia okiem.
- Rozumiem to, sir -odrzekł Lambert, ale wyraz
nie spuścił
z tonu. -Jednocześnie spodziewam się jednak pełnego poparcia
z pańskiej strony, sir, jeśli okaże się, że moje podejrzenia są
uzasadnione.
- W takiej sytuacji wasza kariera, Lambert, przybierze
nowy, bardzo fortunny obrót. Sądzę, że wiecie, o czym mówię.
- Tak jest, sir.
Oficerowie siÄ™ rozstali i prawdopodobnie udali siÄ™ na spo­
czynek. Ale Anne nie mogła zasnąć.
Przez cały czas myślała o Aidanie. Musi mu się udać. Wolała
nie wyobrażać sobie, co stanie się w przeciwnym razie.
247
Aidan nigdy dotąd nie zabił człowieka.
Stanął nad ciałem wartownika przejęty chłodem, jakiego
jeszcze nie znał.
Nie zamierzał zabić tego człowieka. Chciał go po prostu
ogłuszyć.
Już miał zaatakować, gdy instynkt ostrzegł wartownika, [ Pobierz całość w formacie PDF ]