[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wyglądał znacznie bardziej niebezpiecznie niż dorastający chłopiec.
 Gavraelu Rodericku Icarusie McIlliochu.  Powiedział Hatchard. Zbliżył się do niego
z boku, próbując wejść w pole widzenia Grimma tak nieszkodliwie, jak to było możliwe. Za
nim dwie postacie zatrzymały się w cieniu lasu. Jedna z nich sapnęła cicho i powtórzyła to
imiÄ™.
 Gavrael, to ja, Hatchard.  Powtórzył łagodnie Hatchard.
Grimm obrócił się i spojrzał prosto na dowódcę zbrojnych. Niebieskie oczy wojownika
opalizowały, lśniąc jak rozżarzone węgle i Hatchard odebrał niepokojącą lekcję jak to jest,
gdy ktoś patrzył prosto przez niego.
Stłumiony hałas za nim, przykuł uwagę Hatcharda. Obracając się, odkrył, że Zeke poszedł
za nim.
 OmójBoże.  Westchnął Zeke. Powoli zbliżył się, spoglądając uważnie na ziemię, a
potem zatrzymał się ledwie kilka cali od Grimma. Jego oczy rozszerzyły się, gdy oglądał
drobne kawałeczki tego, co kiedyś było wściekłym górskim kotem, wystarczająco dzikiego by
rozerwać dorosłego człowieka i kierowanego przez chorobę krwi, wściekłego wystarczająco
by tego spróbować. Jego zdumiony wzrok powędrował w górę, do jasnych, niebieskich oczu
Grimma, i prawie stanÄ…Å‚ na palcach, gapiÄ…c siÄ™.  On jest berserkerem!  Zeke westchnÄ…Å‚ z
czcią. Patrz, jego oczy świecą! Oni istnieją!
 Sprowadz
Quinna, Zeke. Teraz.  Rozkazał Hatchard.  Nie przyprowadzaj nikogo
innego poza Quinnem, nie ważne jak to zrobisz. Rozumiesz? I nikomu o tym ani słowa!
Zeke rzucił ostatnie, pełne czci spojrzenie.  Aye.  Powiedział i pomknął szukać
Quinna. [ Pobierz całość w formacie PDF ]