[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Być mo\
e.
Przyglądał się jej. Odwróciła wzrok.
 Lepiej ju\
wstanÄ™. Jest zimno.
 Moglibyśmy jeszcze przez chwilę pole\
eć pod kocami.
 Nie... lepiej wstanę.  Gdy się podnosiła, zatrzymał ją.  Proszę, nie zaczynaj...
 To, \
e staramy się być dla siebie mili, nie jest zbrodnią, wiesz?
 Czy rzeczywiście właśnie to masz na myśli?  Spojrzała mu prosto w twarz. Stoczyli
bitwę na spojrzenia. W końcu Dev odwrócił wzrok.  Masz rację  powiedział.  Nie o to mi
chodziło.
Eden wstała i natychmiast wło\
yła spodnie. Wiedziała, \
e jest obserwowana, ale było jej
zbyt zimno, by zastanawiać się, czy to podnieca Deva, czy nie. Usiadła na łó\
ku i wło\
yła
skarpety.
 Zawsze śpisz w bawełnianych koszulkach?
 Nie  odpowiedziała mo\
liwie najspokojniejszym tonem. Szczękała zębami. 
Zazwyczaj śpię w koszuli nocnej.
 Tak myślałem. A masz jakąś ze sobą?
 Jeśli chcesz obejrzeć moje koszule nocne, to le\
Ä… w szufladzie komody.
 Nie chcę ich oglądać w szufladzie, tylko na tobie.
 Nawet gdybym miała ochotę paradować w cienkich i frywolnych koszulkach, nie
zrobiłabym tego, bo jest zimno.
Wyszła z sypialni. Dev uśmiechał się do siebie. Cienkie? Frywolne? Naprawdę chciałby
je zobaczyć.
ROZDZIAA
SIÓDMY
Dev siedział przy piecu. Wieczorem nadwerę\
ył ramię, więc teraz okropnie go bolało.
Wszystko przez Eden. Kiedy trzyma się taką piękną kobietę na kolanach, łatwo o wszystkim
zapomnieć.
Doprowadzała go do szaleństwa. To było coś więcej ni\
normalne po\
Ä…danie. Tymczasem
ona ciągle krzątała się po domku. Nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Nie był
przyzwyczajony do siedzenia bezczynnie.
 Uspokój się trochę  powiedział w końcu. Stanęła jak wryta.
 SÅ‚ucham?
 Od śniadania zdą\
yłaś ju\
odgarnąć śnieg, nanieść drewna, opatrzyć moje ramię i
posprzątać cały domek. Teraz od godziny kręcisz się w kółko. Myślę, \
e te magazyny, które
wciÄ…\
przekładasz, są naprawdę porządnie uło\
one.
Eden odetchnęła z ulgą. Mo\
e przestać się martwić o wczorajsze pocałunki i dzisiejszy
masa\
. Z dwojga złego wolała kłótnie ni\
dwuznaczny spokój. Kłótnie były bezpieczniejsze.
Wszystko wracało do normy. Dobrze wiedziała, \
e krząta się bez sensu, ale była
zdenerwowana i nie mogła usiedzieć w miejscu.
 Po prostu sprzątałam  oświadczyła chłodno.  Poza tym czepiasz się i szukasz
powodów do sprzeczki.
 Mo\
e i tak. Przynajmniej będziemy się do siebie odzywać.
Zmarszczyła czoło. Wyrównała ksią\
ki le\
ące na magazynach. Chyba robiła to ju\
po raz
trzeci. O czym mają rozmawiać?
Przecie\
sÄ… jakieÅ› neutralne tematy. Jednak\
e gdyby Dev mógł wybierać temat rozmowy,
wybrałby taki, który wprawiłby ją w zakłopotanie.
 Zrobię pranie  odezwała się nagle Eden i wyszła do kuchni.
Dev wpatrywał się we własne buty. Eden po prostu nie chce się przyznać do tego, co
rodziło się między nimi. Był zawiedziony. Jego zdaniem, ich awantury były niezwykle
pasjonujące. Był podniecony całą sytuacją. Mieszanka fizycznego bólu i podniecenia
seksualnego przekraczała jego odporność. Tak, miał ochotę posprzeczać się z Eden. Zrobiłby
wszystko, byleby tylko nawiązać z nią bli\
szy kontakt.
Słyszał, jak kręci się po kuchni. Będzie prała przez cały dzień. Wyraz
nie unikała go.
Potrząsnął głową i wstał. Mo\
e przechadzka mu pomo\
e.
Ucieszyła się, \
e wyszedł. Nie czuła się swobodnie. Przez chwilę będzie sama. Ten
domek był za ciasny dla dwóch osób. Po chwili drzwi się otworzyły.
 Chodz
, coÅ› ci poka\
ę  powiedział Dev bardzo cicho.
 Co?
Skinął głową w kierunku drzwi.
 Chodz
.
 Po co? Jestem zajęta.  Stała pochylona nad miednicą. W oczach Deva pojawił się błysk
zniecierpliwienia.
 No dobrze  westchnęła z rezygnacją, sięgnęła po ręcznik i wytarła dłonie.
 BÄ…dz
cicho  wyszeptał, otwierając drzwi. Spojrzała na niego ze zdumieniem i wyszła
na ganek.
 Popatrz tam  wyszeptał.
Przy strumyku stała grupka najpiękniejszych zwierząt, jakie kiedykolwiek widziała.
 To łosie  wyszeptał Dev.  Ten du\
y, z rogami, to samiec. Reszta to jego \
ony, cały
harem.
 SÄ… te\
dzieci  wyszeptała Eden. Naliczyła czworo małych łosi.  Z
liczne!
 To małe stadko. Czasami widuje się stada liczące kilkaset sztuk.
 Są większe od jeleni, prawda?
 Są większe od największych jeleni, choć te te\
bywajÄ… du\
e. Ich mięso jest bardzo
smaczne.
 Jak mo\
esz nawet myśleć o... Bo\
e, nie przełknęłabym ani kęsa mięsa tych zwierząt! 
wykrzyknęła podniesionym głosem. A
osie umknęły.
 Wystraszyłaś je  powiedział z wyrzutem.
 Nic dziwnego, \
e boją się ludzkiego głosu  odpowiedziała.  Ju\
sobie wyobra\
ałeś, \
e
jesz pieczeń z łosia, prawda?  Podeszła do drzwi.  Myślałam, \
e widok tak pięknych
zwierząt budzi w ludziach nieco inne uczucia  kontynuowała zirytowana.  A ty myślisz
tylko o swoim \
ołądku!
Dev szedł za nią.
 Od kiedy stałaś się taką miłośniczką zwierząt? Boisz się nawet krów. A co z
niedz
wiedziami? Ich mięso te\
jest jadalne. Parę dni temu byłaś gotowa strzelać do ka\
dego
zwierzęcia.
Stanęła przed drzwiami. Była oburzona.
 Tylko wówczas, gdyby mi zagra\
ały  powiedziała lodowatym tonem.  A poza tym i
tak nie mogłabym \
adnego z nich zabić nie naładowaną strzelbą.
 Bardzo cię przepraszam, ale broń była naładowana, o czym świadczy moja rana.
 JesteÅ›... jesteÅ› najbardziej irytujÄ…cym mÄ™\
czyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Ile
razy mam ci powtarzać, \
e ja jej nie naładowałam.
 Racja, zapomniałem.  Uśmiechnął się ironicznie.
 Po prostu nic się nie stało. Zmieniasz banda\
e tylko po to, by zabić czas, prawda?
 Nie bÄ…dz
głupi!  Weszła do domku i zostawiła go stojącego na ganku. Zmarzła, więc
podeszła do pieca. Dev cicho otworzył drzwi. Kiedy siadał na krześle, skrzywił się z bólu.
 A więc zakończyliśmy tę ciekawą rozmowę  oświadczył ponuro.
 A
osie były śliczne, dlaczego więc musiałeś mówić o zabijaniu?
 Straciłaś poczucie rzeczywistości. Czy robiąc stek, zastanawiałaś się kiedyś, skąd to
mięso? A cielęcina? Czy wiesz, co to jest cielęcina?
 Mam ochotę zostać wegetarianką. Wiem jedno: w \
yciu nie tknę mięsa z łosia. One
majÄ… takie cudowne, brÄ…zowe oczy.
 Cholera  mruknął i pochylił głowę. Czy wszystkie kobiety z miasta są takie? Chyba
jest masochistą. Jej jedwabista skóra i usta doprowadzały go do szaleństwa.
Eden rozejrzała dookoła. Uświadomiła sobie, do czego słu\
y domek myśliwski. Tu
mieszkajÄ… mordercy Å‚osi i innych zwierzÄ…t.
 Wolałabym umrzeć z głodu, ni\
zabijać takie piękne zwierzęta  oświadczyła. [ Pobierz całość w formacie PDF ]