[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Nagle Case uświadomił sobie ciężar klucza Chubba, leżącego na wewnętrznej
pochyłości jej lewej piersi.
 Tak.  3Jane cofnęła dłoń.  Znam. Dowiedziałam się jeszcze jako dziec-
ko. Mam wrażenie, że we śnie. . . albo gdzieś w tysiącu godzin pamiętników ma-
my. Sądzę jednak, że Peter ma rację, kiedy mówi, żebym nie zdradzała kodu. Jeśli
dobrze wszystko zrozumiałam, to będą kłopoty z Turingiem. A duchy są zwykle
kapryśne.
Case się wyłączył.
 Zabawna klientka, co?  Finn uśmiechnął się ze starego Sony.
Case wzruszył ramionami. Korytarzem wracał Maelcum z Remingtonem pod
pachą. Syjonita uśmiechał się i potrząsał głową w takt muzyki, której Case nie sły-
szał. Dwa cienkie żółte przewody biegły od jego uszu do bocznej kieszeni kurtki.
 Podkład, chłopie  wyjaśnił Maelcum.
 Jesteś pieprznięty wariat  stwierdził Case.
 Z
wietnie słychać. Godziwy podkład.
 Chłopaki  wtrącił Finn.  Ruszcie tyłki. Nadjeżdża środek transportu.
Nie zawsze potrafię wykręcić tak gładki numer jak z 8Jeanem, który nabrał do-
zorcę. Za to mogę wam załatwić dojazd do lokalu 3Jane.
Case wyrwał z gniazda adaptor. Pod znaczącym koniec korytarza, surowym
łukiem betonu pojawił się elektryczny wózek. Może ten sam, którym jechali Afry-
kanie, ale jeśli nawet, to zniknęli. Za niskim siodełkiem, wbijając w tapicerkę
cienkie manipulatory, mały Braun mrugał rytmicznie czerwoną LEDą.
 Mamy autobus  poinformował Maelcuma Case.
Rozdział 20
Znów zagubił swój gniew. Tęsknił za nim.
W małym wózku było ciasno: Maelcum z Remingtonem na kolanach i Case
ze zwisającym na pierś dekiem i konstruktem. Wózek jechał z szybkością, której
konstrukcja nie przewidywała. Zarzucało ich na zakrętach, więc Maelcum wychy-
lał się do środka. Nie sprawiało to kłopotów, gdy skręcali w lewo, gdyż Case sie-
dział właśnie po lewej stronie. Ale przy prawych wirażach Syjonita musiał kłaść
się na niego i sprzęt, wgniatając Case a w siodełko.
Nie miał pojęcia, którędy jadą. Wszystko wydawało się znajome, ale nie był
pewien, czy oglądał już wcześniej ten kawałek korytarza. Drewniane gabloty na
wygiętych ścianach demonstrowały zbiory, jakich z całą pewnością jeszcze nie
widział: czaszki wielkich ptaków, monety, maski z kutego srebra. Sześć opon
wózka toczyło się bezgłośnie po warstwach dywanów. Jedynym dz
więkiem było
wycie silnika i od czasu do czasu syjoński podkład z piankowych kulek w uszach
Maelcuma, gdy ten przesuwał się, kontrując ostre prawe skręty. Dek i konstrukt
dociskały do biodra tkwiący w kieszeni kurtki shuriken.
 Masz zegarek?  zapytał Maelcuma.
Syjonita potrząsnął włosami.
 Czas to czas.
 Jezu!  Case zamknÄ…Å‚ oczy.
Braun przebiegł po stosie dywanów i stuknął manipulatorem w wielkie drzwi
z ciemnego porysowanego drewna. Wózek za plecami zaskwierczał i strzelił sno-
pem błękitnych iskier spod osłoniętej tablicy kontrolnej. Jedna z iskier spadła na
chodnik pod kołami i Case wyczuł zapach przypalonej wełny.
 Tędy, chłopie?  Maelcum spojrzał podejrzliwie i zwolnił bezpiecznik
karabinu.
 A skąd mam wiedzieć?  mruknął Case, bardziej do siebie niż do Syjonity.
Braun obrócił kulisty tułów i zamigotał LEDą.
 Chce, żebyś otworzył drzwi.  Maelcum pokiwał głową.
183
Case podszedł i nacisnął rzez
bioną mosiężną gałkę. Na drzwiach, na pozio-
mie oczu, tkwiła mosiężna tabliczka, tak stara, że wyryty na niej napis został
zredukowany do cieniutkich, nieczytelnych zygzaków: nazwa jakiejś funkcji lub
nazwisko funkcjonariusza wytarte w nicość. Przez moment zastanawiał się, czy
Tessier-Ashpoolowie specjalnie dobierali każdy element Straylight, czy może ku-
pili wszystko hurtem w jakimÅ› ogromnym europejskim odpowiedniku Metro Ho-
lografix. Zawiasy zgrzytnęły żałośnie, gdy uchylił drzwi. Maelcum wyprzedził
go, z Remingtonem gotowym do strzału z biodra.
 Książki  oznajmił.
Biblioteka. Białe, stalowe półki z etykietami.
 Wiem, gdzie jesteśmy  stwierdził Case. Spojrzał przez ramię na wózek
naprawczy. Z dywanu unosiła się smużka dymu.
 Idziemy  powiedział.  Co z wózkiem? Wózek!  Pojazd nie drgnął.
Braun ciągnął go za nogawkę dżinsów, drapał w kostkę. Z trudem się powstrzy-
mał, by go nie kopnąć.
 Czego?
Stukając cicho, robot wyminął drzwi. Case poszedł za nim. Bibliotecznym
monitorem był kolejny Sony, równie antyczny jak pierwszy. Braun zatrzymał się
pod nim i wykonał coś w rodzaju migu.
 Wintermute?
Znajoma twarz wypełniła ekran.
 Pora na wejście kontrolne, Case.  Finn uśmiechnął się, mrużąc oczy za
kłębem papierosowego dymu.  Chodz
, włącz się.
Braun rzucił się do stopy Case a i zaczął włazić po nodze. Manipulatory szczy-
pały skórę pod cienką, czarną tkaniną.
 Szlag by. . .  Trzepnął go dłonią, a robot uderzył o ścianę. Dwa z jego
ramion przesuwały się tam i z powrotem, bezsensownie pompując powietrze. Co
się stało z tym piekielnym automatem?
 Przepalił się  odparł Finn.  Głupstwo. Nie ma sprawy. Włącz się już.
Pod ekranem były cztery gniazda, ale tylko jedno pasowało do adaptora Hita-
chi.
Włączył się.
Nic. Szara pustka.
Ani matrycy, ani siatki. Ani cyberprzestrzeni.
Dek zniknÄ…Å‚. Jego palce. . .
Na samym skraju świadomości jakieś przelotne, zmienne wrażenie czegoś, co [ Pobierz całość w formacie PDF ]