[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- A faceci...
Anula & Irena
scandalous
- Noszą garnitury, czasem wełniane.
- Biedacy.
- Większość ludzi nie wychodzi z domu bez majtek.
Ja zawsze noszÄ™ bieliznÄ™.
- KÅ‚amczucha. Wcale nie zawsze.
- Nie zaczynaj!
- Czego?
- Wciąż masz rękę na temblaku.
- W każdej chwili mogę go zdjąć.
Ułożyła koszulki według kolorów na dnie szuflady.
- Lekarz mówił, żebyś się wstrzymał do jutra.
- A co on tam wie?
- Chyba coÅ› wie. Przez wiele lat studiowaÅ‚ medy­
cynÄ™.
- Ale to moja ręka.
Wróciła po stos koszul.
- W porządku. Jeśli jednak nie chcesz jej stracić, to
lepiej słuchaj zaleceń lekarskich.
- Grozisz mi?
Popatrzyła na niego, jakby postradał zmysły.
- Skądże.
- Powiedziałaś: jeśli nie chcesz jej stracić.
- Chodzi mi o to, że może wdać się zakażenie.
- Aha.
Ponownie skierowała się do komody.
- Dziwny jesteÅ›.
- Nie tam - oznajmił nagle.
Obejrzała się przez ramię.
- Koszule idÄ… do szafy.
Heather zgrabnie zasalutowała.
- Rozkaz, panie kapitanie.
Posłał jej łobuzerski uśmiech, a ją z miejsca przeszył
Anula & Irena
scandalous
dreszcz. Starając się skupić na porządkach, otworzyła
drzwi szafy. ZÅ‚odziej, czy też wÅ‚amywacz, caÅ‚Ä… zawar­
tość szafy wyrzucił na podłogę; w środku zostało kilka
pojedynczych wieszaków... oraz jakiś duży ciemny
przedmiot.
Hm. OdÅ‚ożyÅ‚a koszulÄ™ i przysunęła do siebie wciÅ›­
nięty w kąt stary skórzany futerał.
- Co to? - spytała Samuela, pokazując mu, co znalazła.
- Skrzypki taty.
- MogÄ™?
- Zapomniałem... Przecież ty grasz.
- Na skrzypcach.
- Och, bardzo paniÄ… przepraszam.
Zaczerwieniła się. Nie chciała nikogo urazić.
- Mogę na nie zerknąć?
- Jasne.
Położywszy futerał na łóżku, uniosła wieko. To, co
zobaczyła w środku, sprawiło, że z wrażenia wstrzymała
oddech. OniemiaÅ‚a z zachwytu wyciÄ…gnęła rÄ™kÄ™ i opusz­
kami palców delikatnie pogładziła przepięknej roboty
instrument. Nie mogła oderwać wzroku od ozdobnego
napisu. Ostrożnie wyjęła skrzypce z futerału i z uwagą
przyjrzała się charakterystycznej stylizowanej literze A.
- Samuel? - Nie była w stanie opanować drżenia
głosu.
- Co się stało?
- To jest ambrogino.
- %7Å‚adne ambrogino. To skrzypki.
Potrząsnęła głową.
- Nie rozumiesz. Jako mistrz lutnictwa Ambrogino
ustępował jedynie Stradivariusowi. Nie wiesz, skąd twój
ojciec miał te skrzypce?
Anula & Irena
scandalous
Samuel zmarszczył czoło.
- Sugerujesz, że je ukradł?
- Nie! Przestań być takim paranoikiem. Czy twoja
rodzina należała do bogatych? Czy miała pieniądze?
- Gdyby miała, nie musiałbym tak harować.
- Bo ten instrument... on jest niezwykle cenny. To
niemal eksponat muzealny.
- Wydaje mi się, że tata dostał go w spadku po swoim
ojcu. - W oczach Samuela pojawił się wyraz tęsknoty.
- Po kolacji lubił siadywać na ganku i wygrywać różne
melodie.
Heather ponownie powiodła spojrzeniem po pięknym
instrumencie. Palce ją swędziały. Ileż by dała, żeby
usiąść po kolacji na ganku i pograć sobie na nich!
- Mogę? - zapytała.
Samuel wzruszył ramionami.
Wyjęła z futeraÅ‚u smyczek, natarÅ‚a go kalafoniÄ…, wy­
regulowała napięcie włosia, szarpnęła struny palcami.
Wreszcie wzięła głęboki oddech i przyłożyła instrument
do brody.
Zaczęła od Vivaldiego, potem przeszła do Chopina,
a na końcu zagrała sonatę Bacha.
- Brzmi to zupełnie inaczej, niż kiedy tata na tym
grywał - rzekł Samuel, kiedy ucichły ostatnie dz
więki.
- Niesamowite... -Heather uśmiechnęła się do siebie.
- Muzyka kajuńska na ambrogino.
- Straszna z ciebie snobka.
Znów zrobiło się jej wstyd. Ale... muzyka kajuńska
jest monotonna, pełna powtórzeń, podwójnych tonów
i jednostajnych nut. Mieć ambrogino i ograniczać się do
prostych, niewyrafinowanych melodii jest niemal grze­
chem.
Anula & Irena
scandalous
Samuel podszedł do szafy i z tej samej półki, na której
znalazła wciśnięty w kąt czarny futerał, wyciągnął stary,
oprawny w skórę zeszyt. Patrząc Heather butnie w twarz,
rzucił zeszyt na łóżko.
- To utwory, które grał mój ojciec. Uwielbiałem jego
muzykÄ™. Czego nie mogÄ™ powiedzieć o tej, którÄ… ty za­
grałaś.
Przygryzła wargi. Ogarnęły ją wyrzuty sumienia.
Cholera, musi uważać na to, co mówi.
Kiedy Samuel wróciÅ‚ do sklejania uszkodzonej szuf­
lady, podniosła z łóżka zeszyt. Składał się z luz
nych
kartek papieru wypełnionych zapisem nutowym; niektóre
miały ze dwadzieścia lat, inne pewnie ze sto.
Utwory te wcale nie wydawaÅ‚y siÄ™ monotonne; prze­
ciwnie, byÅ‚y fascynujÄ…ce. Zaintrygowana, zagraÅ‚a w myÅ›­
lach kawałek z pierwszej strony. Stała skupiona, kiwając
leciutko głową i poruszając nieznacznie palcami, dopóki
nie nabraÅ‚a pewnoÅ›ci, że opanowaÅ‚a sekwencjÄ™ nut. Na­
stępnie wsunęła skrzypce pod brodę i zaczęła grać.
Gdy skończyła, zorientowała się, że Samuel stoi bez
ruchu, jak skamieniały, z dziwnie zbolałą miną.
OdÅ‚ożywszy skrzypce, podbiegÅ‚a do niego wystraszo­
na. Otarł ręką łzy.
- Ojej, przepraszam - szepnęła.
WykazaÅ‚a siÄ™ totalnym brakiem taktu i wyczucia. Pe­
wnie biedak nie słyszał tej melodii od śmierci ojca.
Zacisnęła dłoń na ramieniu Samuela. Mięśnie miał
napięte, twarde jak ze stali.
- Możesz to zagrać jeszcze raz? - poprosił ochrypłym
głosem. - Możesz?
A
zy podeszły jej do gardła.
- Oczywiście, że tak. [ Pobierz całość w formacie PDF ]