[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przed upadkiem, powiedział:
 Mam wrażenie, że pani się spieszy, panno Charl-
wood. Czyż może ucieka pani przed kimś?
 Szukam pana, Wasza Wysokość  odpowie­
działa Bettina z trudem łapiąc oddech.
 116 
 Właśnie mnie pani znalazła  uśmiechnął się.
 Chciałabym z panem porozmawiać. Poczuła,
jak serce bije jej niespokojnie, i pomyślała, że to
z powodu szybkiego biegu.
Diuk popatrzył na nią przez moment, dostrzegając
niepokój w jej szarych oczach.
 Zamieniam się w słuch  powiedział.
Bettina rozejrzaÅ‚a siÄ™ dookoÅ‚a. Tuż za nimi, przy­
mocowana do nadbudówki, stała osłonięta od wiatru
drewniana Å‚awka z widokiem na kilwater.
 Usiądziemy?  zapytała.
 Dlaczego nie?  odparł diuk.
Usiedli i Bettina, składając ręce, zwróciła się ku
niemu.
 Może siÄ™ to panu wydać bardzo dziwne  po­
wiedziała zdyszana  że zawracam mu głowę czymś...
z pozoru tak błahym.
 Nic, co jest zwiÄ…zane z paniÄ…, panno Charl-
wood, nie jest dla mnie błahe.
Diuk odezwał się uprzejmie, a przecież Bettina
przypuszczała, że jest tak wielki, tak ważny, iż
rozśmieszy go nie tylko historia Rose, lecz także
jej, Bettiny, nierozsądne przyjście z tą sprawą do
niego.
Zacisnęła mocniej dłonie i po chwili powiedziała
bardzo cicho:
 Wczoraj wieczorem Rose... to znaczy służąca,
która się mną zajmuje, była... strasznie nieszczęśliwa.
CzekaÅ‚a, aż diuk powie, że nie interesuje siÄ™ uczu­
ciami sÅ‚użących, ale nie zrobiÅ‚ tego. Co wiÄ™cej, wyda­
wało jej się, że słucha uważnie, więc ciągnęła dalej:
117 
 Była cała zapłakana, dlatego ją zmusiłam, żeby
mi powiedziała, czym się martwi. I ona... oświadczył
że to z powodu tego, co zrobił lord Eustace.
 Eustace?!
Diuk powtórzył to imię ze zdziwieniem. Uwierzyłby
we wszystko, ale w to? Bettina zdała sobie sprawę, że
wyraziła się dosyć niejasno, tak że mógł ją z
le zrozumieć.
Nie, nie!  powiedziała szybko,-Lord Eu
-stace nie zrobił nic Rose... nic takiego...
 Więc cóż takiego on zrobił?
Z wahaniem w głosie opowiedziała mu to, c
usłyszała od Rose. Kiedy skończyła, bojąc się spojrzeć
na diuka, powiedziała żarliwie:
 Ufam Rose, wiem, że nie jest... taka. Jest dobrą
dziewczyną. Rozmawiałyśmy na wiele tematów, gdy
pomagała mi przy ubieraniu. I na pewno wiedziała
bym, gdyby robiła to, o co posądza ją lord Eustace
Diuk wciąż nic nie mówił. Zacisnął usta i Bettina
spostrzegła, że jest zły.
 Zdenerwowałam pana!  zawołała.  Och,
proszę się nie gniewać! Wiem, że nie powinnam była
przychodzić z tym do pana, ale nie chciaÅ‚am roz­
mawiać z kapitanem. A Rose nie może tak długo
czekać i przez całą drogę powrotną zamartwiać się
tym, że będzie wyrzucona ze służby.
 ZrobiÅ‚a pani bardzo dobrze mówiÄ…c mi o wszyst­
kim  powiedział diuk.  Nie jestem zły ani na
paniÄ…, ani na Rose czy jej narzeczonego.
Bettina odetchnęła z ulgą.
 A więc zrozumiał pan. Wiedziałam, że pan
zrozumie.
 Dlaczego była pani pewna, że zrozumiem? 
zapytał.
 Bo nie jest pan tak nietolerancyjny i apodyk­
tyczny jak...  PrzerwaÅ‚a, myÅ›lÄ…c, że to raczej nie­
grzecznie mówić w ten sposób o lordzie Eustacem.
 Naprawiacze tego świata  powiedział diuk po
chwili  są często ludz
mi trudnymi we współżyciu.
 Mają szczere intencje  powiedziała Bettina
szybko, czujÄ…c, że musi powiedzieć chociaż coÅ› dob­
rego na temat lorda Eustace'a.
 Dobrymi chęciami piekło brukowane  odparł
na to diuk.
Bettina westchnęła cicho.
 Wydaje mi się, że problem polega na tym, iż
niektórzy ludzie chcieliby narzucić innym swoje rozu­
mienie dobra i zła, nie biorąc pod uwagę niczyich
uczuć ani osobistych skłonności.
Mówiąc to myślała o babci Rose. .
Diuk odpowiedział:
 Zupełnie się z panią zgadzam, panno Charl-
wood.
A po chwili dodał:
 Czy pozwoli pani, abym sam załatwił tę sprawę?
Obiecuję, że rozwiążę ten problem i cokolwiek się
stanie, pani protegowani, Rose i Jack, będą mogli
połączyć się węzłem małżeńskim, jeśli tego pragną.
Bettina spojrzaÅ‚a na niego rozpromienionym wzro­
kiem.
 Naprawdę? Och, Wasza Wysokość, dziękuję!
WiedziaÅ‚am, że pan zrozumie... byÅ‚am pewna, i przy­
niesie pan szczęście dwojgu ludziom.
 119  [ Pobierz całość w formacie PDF ]